Fifty-six

Het doet pijn Maritt zo bang en verdrietig te zien. Waarom probeert S haar zo te breken? Ik kan het niet aan haar zo te zien.. Het liefste dat ik wil is mensen blij en gelukkig zien, dus dan wil ik dat al helemaal bij Maritt. "Je bent een schat." fluisterd ze in mijn oor. Mijn hart maakt even een sprongetje en ik fluister terug; "Jij bent ook een schat." Ik laat haar zachtjes los, en dan merk ik pas dat ze helemaal staat te shaken. "Ik ben zo bang.." zegt ze weer met een trillende stem. Ik doe moeite geen traan te laten lopen. "Rustig maar.." Ik wrijf met mijn vingers over haar hand en ik voel dat ze wat minder begint te trillen. "Kom, sta even op. Je zit helemaal onder de blaadjes." zeg ik, en behulpzaam help ik haar overeind. Ik zie een snelle glimlach op haar mond komen, maar die is al snel weer verdwenen.
Als we bij het 'geheime' plekje vandaan lopen zie ik in het speeltuintje tegenover ons een paar kinderen krijsend achter elkaar aanrennen met een ijsje in hun hand. Was ik nog maar zo jong.. Dan kon je lekker alles doen, zonder problemen en zorgen. Als ik mijn fans niet had, had ik dit echt niet zover geschopt. Ik ben ze zo dankbaar. Alles kan je lukken, als je er maar in gelooft. And this is what i say; Never Say Never!