Chapter Eleven.

'En, wie vond je het aardigste?' vroeg Kurt toen we door de gangen liepen op weg naar onze kluisjes. 'Pfoeh, dat kan ik nu zo nog niet zeggen.' zeg ik welgemeend, ik ken ze nog maar amper. 'Maar, wie vind jij het aardigst?' vraag ik aan Kurt. Hij kijkt me raar aan 'Ik mag ze bijna allemaal wel.' zegt hij uiteindelijk. 'Wie niet dan?'
'Santana.' zegt hij zonder enige uitleg. 'Dat was die ene die naast mij zat, toch?' Hij knikt. Die leek mij inderdaad ook niet echt aardig, ze zag er al meteen arrogant uit en ze nam niet eens de moeite om op te staan toen ze zich moest voorstellen. Ze zei alleen haar naam, en dat kwam er al arrogant uit. 'Maar, Iris is toch wel een van de aardigste. Al kan ze soms wel stròntirritant zijn. Dan is ze verschrikkelijk druk.' zegt hij met een vermakende lach op zijn gezicht. 'En Finn ook wel..' zegt hij er aarzelend achteraan. 'Hoezo ook wel?'
'Nou ja, hij is een soort van mijn broer. Mijn vader en zijn moeder zijn getrouwd. Dus we wonen bij elkaar.' hij kijkt me verwachtingsvol aan en ik probeer een serieus en normaal antwoord te bedenken. Maar dat lukt me niet, ik denk nu precies aan hetgeen waarom hij me waarschijnlijk zo aankijkt. Kurt heeft een oogje op Finn. Anders zou hij dat zo niet zeggen.. 'O, dat wist ik niet.' zeg ik dus uiteindelijk maar, om de stilte te doorbreken. Kurt knikt langzaam en ik merk dat we al bij onze kluisjes aangekomen zijn. Ik maak snel mijn kluisje open en pak mijn spullen eruit, net zoals Kurt doet. Als ik mijn jas aan heb getrokken zeg ik Kurt gedag en loop de school uit.