Chapter seventeen

Brooke Julia Sheer

“Wie was die jongen van vanmiddag?” Vraagt mijn moeder tijdens het avondeten. “Ryan.” “Leuke knul.” Ik neem een hap van de salade. “Hmm, ja.” De bel gaat, en om de aankomende vragen te ontwijken open ik hem maar. “Oh, Justin.” “Jij klinkt enthousiast.” Ik lach. “Ja, sorry. Ik had je niet verwacht, kom binnen.” Hij stapt langs me heen, en ik sluit de deur. “Oh, waren jullie nog aan het eten?” Ik knik. “Ja, we eten de laatste tijd laat.” “Ik kom dan wel later terug.” Ik schud mijn hoofd en trek hem mee naar de keuken. “Mam, Justin is er. Vind je het goed als ik mijn eten mee naar boven neem?” “Ja, maar wel opeten he?” Ik zucht en pak het bord. We lopen samen de trap op en ik plof neer op mijn bed. “Je kamer is veranderd.” Ik knik. “Mensen veranderen.” Hij grijnst. “Dat klopt.” Vroeger was mijn kamer altijd donkerblauw, misschien zelfs een beetje jongensachtig. Nu was het heel licht, met wit en paars. “Leuke foto’s.” Zegt Justin wijzend op de foto’s op mijn nachtkastje. Er staat er een van mijn vader en mij, hij was overleden toen ik elf was. Een foto van mijn ouders samen, met mij als baby. Een van Sven en mij. En een van alleen Justin en mij. “Die is oud.” Ik knik. We waren dertien op die foto en samen voor het eerst naar het strand gefietst. Sven vond dat we dat ‘moment’ moesten vastleggen. Het was een geweldige dag. “Kom je er nog vaak?” Ik haal mijn schouders op. Vanaf het moment dat we daar waren geweest kwamen we vaak terug, soms zelfs twee keer in de week. “Als ik wil nadenken.” Hij knikt en komt naast me zitten. “Dat waren mooie tijden.” Ik glimlach. “Dat waren het inderdaad.” Justin zijn mobiel gaat, en als hij ziet wie er belt zet hij hem uit. “Caitlin.” Mompelt hij als hij mijn vragende gezicht ziet. “Vind je haar niet leuk?” “Nee, ze is vreselijk. Ze belt me zo vaak, en ze wilt de hele tijd zoenen.” Ik moet lachen. “Alsof je dat niet leuk vind.” Hij grijnst. “Oke, misschien dat zoenen wel. Maar dat bellen niet, ze heeft toch niets nuttigs te vertellen.” “Ga je het uitmaken?” Hij gaat liggen. “Ik weet het niet, wat als ik mijn geheugen terug krijg en erachter kom dat ze wel leuk is.” “Dat is een gok die je kan wagen.” Ik ga naast hem liggen, en draai mijn hoofd naar hem toe. “Ik ben blij dat je weer mijn vriend bent, Justin.” Hij glimlacht en pakt mijn hand. “Ik ook.”

20 reactie's, 20 verschillende personen?