Deel 2

Ik wist dat ik dit ooit zou moeten doen, alleen had ik het nu nog niet verwacht. Misschien zelfs helemaal niet, want ik had gehoopt dat… Ik had gehoopt dat dit wel voorbij zou gaan, of dat ik niet de eerste zou zijn die dit moest gaan doen, maar blijkbaar is er geen ontkomen aan. Ik weet dat ik mezelf hiermee pijn zal gaan doen. Althans, dat is wat mijn pessimistische ik me zegt. Ik wou dat ik kon hopen, maar het mag simpelweg niet. Ik wil dat je weet dat ik onze vriendschap niet wil breken, ik wil niet dat mijn waarheid ons tot afstand nemen dwingt. Dat is waar ik bang voor ben, al de risico’s die hieraan verbonden zijn. Maar liever mezelf dwingen om de waarheid te vertellen, dan dat we schijnheilig tegen elkaar moeten doen en doen alsof er geen vuiltje aan de lucht is. Het zou de spanning alleen maar blijven opdrijven, tot het teveel zou worden. Ik zou dat ook niet kunnen blijven volhouden, het zou me gek maken van frustraties en ik weet nu al amper raad met mezelf. Ja, ik ben rond de pot aan het draaien. Alles om het moment een beetje uit te kunnen stellen. Ik ben een typisch gevoelsmens en ik kan dan ook effectief goed praten over gevoelens, tenminste als ik de andere persoon vertrouw en zolang de gevoelens maar niet over mezelf gaan, of niet te diep in mij geworteld zijn, wat nu wel het geval is, zoals je vast wel weet.