Proloog

De zon doet mijn blonde haarlokken hevig oplichten. Ik ga zachtjes door enkele lokken heen. Het is maar om me ergens mee bezig te kunnen houden, om het brandend vuur vol zenuwen en frustraties in me kalm te kunnen houden. Een beetje verdwaasd kijk ik naar mijn schoenen. De vele glittertjes lijken me enigszins te fascineren.
Wanneer ik na een tijdje terug opkijk, zie ik dat hij mijn kant uit komt. Hij laat zich naast me neerzakken en kijkt me aan met een blik die ik niet goed kan plaatsten. Zo gaat het de afgelopen dagen eigenlijk wel meer. Er is een soort van spanning die in de lucht hangt. Een spanning die er eerder niet was. Misschien weet hij het, of iets in die aard. Hij kijkt naar me alsof hij van plan is om te praten, om de dingen die rondspoken in zijn hoofd er uit te laten, maar hij zwijgt. Het ziet eruit alsof hij gekweld wordt door zijn gedachten, maar dat kan ik ook mis hebben. Misschien denk ik dat alleen maar omdat ik wil dat het zo is.
De drang om zijn ogen op te zoeken en om te verdrinken in de helderblauwe zee wint het van mijn verstand. Het is alsof ik zijn gedachten probeer te lezen door hem in de ogen te kijken, alsof ik probeer na te gaan aan wat ik me kan verwachten. Dan is er nog de manier waarop hij naar me terugkijkt, alsof ik al mijn wilskracht verlies en me simpelweg moet overgeven aan hem. Hij moest eens weten, dat is het zinnetje dat constant in mijn hoofd rondspookt gekoppeld met de vraag wat hij zou doen, moest hij het weten. Ik weet dat er maar één echte manier was om daarachter te komen.