WS ~ 53

(Nyree)

“Succes Tommy! Geef een knuffel aan de rest van me, oke?” “Doe ik Nyr! We bellen je morgen!” “Tot morgen, ik mis je!” “Ik mis je ook!” Ik maakte overactief smakgeluidjes in de telefoon waardoor zijn lach in mijn oor galmde. “Tot morgen gekkerd,” “Tot morgen,” lachte ik en verbrak de lijn.

“Ze zijn aangekomen in Frankrijk, veilig en wel, binnen een halfuurtje beginnen al de interviews zei hij,” Simone glimlachte. Binnen twaalf dagen waren ze eindelijk terug thuis! Ik vond het best wel stom voor haar dat ze nu dag in dag uit voor me moest zorgen, ook al kon ik niet stilzitten en hinkelde ik van de ene kant naar de andere. Ze leek het zelf niet erg te vinden, omdat ze zelf de drukte en stress van de tour niet zo goed aankon.

Ik had twee weken extra plaaster gekregen omdat de barst nog niet helemaal weg was. Dat ding begon stil aan op mijn zenuwen te werken. Van mijn ribben had ik amper nog last en ik begon eindelijk wat handiger te worden met die krukken. Mijn vader? Die hadden ze gisteren overgeplaatst naar Duitsland. Hij was bij bewustzijn, maar zou nog zeker een week of twee in het ziekenhuis moeten blijven. Zijn lever was aan het herstellen en de medicatie was vermindert.

Hoe het nu precies tussen ons zat daar had ik geen idee van. Ik was nog niet langs geweest en ik durfde het eigenlijk niet vragen aan Simone. Ze had het zo al moeilijk dat dit alles door hem was en ze zou vast helemaal niet begrijpen waarom ik hem wou zien.

“Ga je mee boodschappen doen?” vroeg Simone. Ik knikte en nam de krukken aan die ze me toestak. De palmen van mijn handen stonden vol blaren, maar het laatste wat ik wou was hier de hele dag binnen zitten en niets doen. Dat was ook net het fijne aan Simone. Ze wist dat ik niet lang kon stil zitten en ze sloot me ook niet op, ook al duurde het boodschappen doen nu meestal veel langer. Ze pakte mijn jas terwijl ik mijn ene schoen aantrok.

“Het ziekenhuis belde vanmorgen, ze zeiden dat als je wou je Walter mocht bezoeken.” Ze opende de autodeur en nam mijn krukken toen ik instapte. “Ja, graag,” glimlachte ik. Ze glimlachte en deed de het portier dicht.

---
Seriously, waar is iedereen?
Schrijf ik voor de muren?
Dankjewel aan iedereen die leest en reageert!
Looove, Elke <3