Four.

Zenuwachtig beende ik door de kamer. Telkens ik voorbij het lage houten tafeltje kwam,werd mijn blik naar het blad met de drie woorden op getrokken. Ze gaven me nog steeds kippenvel.
Af en toe keek ik uit het vuile raam,in de hoop Watson te zien terugkeren. Maar hij bleef maar weg. Mijn zenuwen dreigden het te begeven,tot een klop op de deur me uit mijn lijden verloste. Ik keek hoopvol naar de binnenkomende persoon en slaakte een zucht van opluchting toen het Watson bleek te zijn. Maar zijn bedrukte gezicht vertelde me al dat hij gefaald had.
Ik zette me naast hem neer in de sofa en luisterde aandachtig naar zijn verhaal. Hij had Wiggins gesproken,maar die had hem niet veel kunnen vertellen. Holmes had hem het briefje gegeven vlak nadat hij gisterenavond het huis verlaten had. Hij had hem verteld dat hij het ons moest bezorgen zodra hij ook maar een gerucht te horen kreeg dat hij verdwenen was. Toen hij dan ook te weten kwam dat er een agent van de Yard bij ons binnen was gegaan,had hij het briefje gebracht.
Wanhopig liet ik mijn hoofd in mijn handen vallen.
"Wat moeten we nu beginnen?" mompelde ik met een diepe zucht.
"Ik denk dat we het beste Holmes's raad kunnen opvolgen." stelde Watson voor.
Ik keek even op naar de dokter. Hij leek rustig,alsof het hem allemaal niet deerde. Maar hij kon vanavond wel terug naar Mary,hij kon dit allemaal achterlaten. Ik had buiten Holmes niemand meer.
"Hoe dan? We weten niets over die professor Moriarty." riep ik wanhopig uit.
We keken elkaar enkele minuten zwijgend aan. Plots stond Watson op en strekte zijn hand naar me uit.
"Kom,tijd voor een wandelingetje. Het is prachtig weer voor deze tijd van het jaar." zei hij simpel.
Ik knipperde even met mijn ogen,maar vergezelde hem toch. En inderdaad,hij had gelijk. De zon scheen en de straten ven London waren nog bedrijviger dan anders. Mensen begroetten ons vrolijk terwijl we over de voetpaden slenterden. Even dacht ik niet aan het briefje en Holmes's verdwijning. Tot het moment dat we op Piccadilly aankwamen. We wilden net oversteken toen ik een gedaante ontwaarde aan de overkant van de straat. De lange zwarte jas met hoog opgetrokken kraag en de hoge hoed diep over de oren getrokken waren iets teveel van het goede. Toen de man besefte dat hij ontdekt was,zette hij het op een lopen,één van de steegjes in. In een opwelling rende ik hem achterna. Watson schreeuwde me iets achterna en enkele deftige dames keken me verontwaardigd aan toen ik hen voorbijsnelde met mijn rokken hoog opgeheven. De koude modder spatte tegen mijn benen en mijn hoed belandde in een plas,maar het deerde me niets. Ik bleef de man volgen. Uiteindelijk zag ik hem een guur,oud gebouw inlopen. Haastig volgde ik zijn voorbeeld. Enkele meters verder,zat hij de val. Alle deuren waren op slot en hij kon geen kant meer op. Hijgend liep ik naar hem toe. Nog geen minuut later volgde Watson,die uitgeput op zijn knieën leunde.
"Wie bent u en waarom bespioneerde u ons?" vroeg ik.
De mysterieuze man keek ons even met flitsende ogen aan,op zoek naar een uitweg. Toen hij doorhad dat die er niet was,gaf hij zich met een zucht over.
"Mijn naam doet er niet toe. Maar ik volgde u in opdracht van professor Moriarty."
Ik rechte mijn rug en staarde de man aan. Weer die professor Moriarty. Watson keek nieuwsgierig op bij het horen van die naam. Ik wreef even vermoeid over mijn neusbrug en slaakte een diepe zucht. Snel stopte ik de man enkele ponden in zijn hand,wat een groot bedrag was op dat moment.
"Vertel de professor maar dat je niets noemenswaardigs gemerkt hebt. En rep met geen woord over onze ontmoeting." waarschuwde ik hem.
Na even naar het geld gegaapt te hebben,sprong de man tussen ons door en verdween in de massa op de straat. Ik keek Watson met een blik van angst en nieuwsgierigheid aan.
"Het spel is begonnen."