Chapter 18. Sleep well, my angel

Justins pov:

Voor de zoveelste keer keek ik naar de digitale klok naast mijn bed. 04:37 gaven de rode letters aan. Ik trok mezelf overeind. Wankelend strompelde ik naar het raam. Buiten op straat was het donker. Een kat rende snel de weg over onder het licht van de straatlantaarns. Zuchtend trok ik het gordijn weer dicht. Ik wilde terug strompelen naar mijn bed, maar bedacht me. Ik liep de gang op. Mijn ogen gleden langs de dichte deuren. Eentje opende ik. Precies de goede. Zelfs in het donker leek de kamer nog rust en kalmte uit te stralen door het witte licht van de maan. Een raam stond open en de gordijnen deinden mee met de wind. Ik liep langs het witte wiegje. Destiny lag rustig te slapen. Mijn aandacht ging naar het hoopje op het bed dat in de kamer stond. Het bewoog. De deken viel een beetje opzij en mijn adem stokte in mijn keel. In het maanlicht leek je nog mooier. Jouw blanke huid leek bijna op te lichten. Ademloos zette ik voorzichtig een paar stappen in je richting. Ik knielde naast haar. Mijn vingers raakten even je gezicht aan. Jouw huid voelde koel onder mijn warme vingers. Diezelfde vingers gleden door naar jouw lange haren, die verspreid lagen over het witte kussen. Ik liet een lok tussen mijn vingers door glijden. Zachtjes boog ik naar voren. Mijn neus verstopte ik in je haren. Je rook nog hetzelfde. Tranen gleden over mijn gezicht, om zich een weg naar beneden te banen. Geschrokken trok ik me terug, bang jou wakker te maken. Ik bleef naast je zitten. Ik staarde naar je, hoe je sliep. Jouw ademhaling was rustig. Nu leek ze de rust zelve. Vanmiddag niet. Ik wist dat ik de regen niet meer kon veranderen in zon. Ik kon niets doen om je te helpen. Jouw herinneringen aan mij waren pijnlijk. Je zag mij als degene die dit alles had veroorzaakt. Ik had voor je gezorgd toen je het nodig had, ik was bij je gebleven, ik had je beschermd. Nu voelde ik pas wat een slechte vriend ik was. Ik was mijn eigen vrienden compleet vergeten. Ik kon ze geen ongelijk geven. Ik kon jou ook geen ongelijk geven. Als je mij zo herinneren, zou je misschien ook het monster herinneren. Het monster dat jou leven had verwoest. Zou je hem nog steeds met je mee dragen? Zou hij nog steeds je leven teisteren? Ik wist het niet. Want onder de as en de leugens lag iets moois, dat lang geleden dood was gegaan. Tranen brandden in mijn ogen. Omdat jij nu alleen was. Ik kon niet meer bij je zijn. Het doet je pijn. Je bent alles voor me, dat is waarom ik moet gaan. 'Het spijt me,' fluisterde ik in je oor. Mijn lippen raakten na een lange tijd de jouwe. Maar niet voor lang. 'Sleep well, my angel,' fluister ik nog een laatste keer. Dan verlaat ik de kamer. Terugkomen doe ik niet meer. Ik laat je met rust. Dat is beter voor je. Misschien niet voor mij, maar jij bent het belangrijkst. Jij bent waar de wereld om draait.