48. Brief

Meggie lag met haar hoofd op mijn schoot te slapen toen Alice en Edward naar me toe kwamen lopen. Beide geschrokken. Alice had waarschijnlijk hetzelfde als mij gezien vannacht. ‘Isla wat gaan we doen? We kunnen Carlisle niet overhalen om niet te gaan! Het zijn zijn vrienden!’ zei Alice. ‘Ik weet het Alice, ik heb het gezien. We zouden mee moeten gaan, en ik zou er alles aan moeten doen om jullie te beschermen’ vertelde ik. ‘Volgens mij heb jij meer dan mij gezien, ik zag alleen wat ze van plan zijn’ zei Alice. Ik zuchtte ‘Ik heb gezien dat jullie allemaal dood gaan als ik jullie niet bescherm’ zei ik zacht. Alice keek mij geschrokken aan, Edward had dit al gezien in mijn gedachten. ‘Gaan we dood?’ vroeg Alice na een lange stilte. ‘Toen ik het voor het eerst zag wel, maar ik krijg steeds vage beelden die over leven en dood gaan. Het enige beeld van de gene die sowieso blijven leven zijn Morgan, Jasper en ik’ vertelde ik. ‘Maar ik zal er alles aan doen om dat vage beeld te veranderen in een helder beeld dat laat zien dat we blijven leven’ zei ik en Alice en Edward knikte. Mijn ogen werden wazig en ik zag een beeld van Carlisle met een uitnodiging. Ik zuchtte en Alice keek me aan. ‘Carlisle opent zo de brief’ mompelde ik. Vijf minuten later kwam Carlisle binnenlopen met een brief in zijn handen. Hij opende de brief en begon te lezen. ‘Wat leuk!’ zei Carlisle en gaf de brief aan mij. Ik begon hem te lezen;
Beste Carlisle,
Ik zou jou en je familie graag nog een keer willen zien.
Met name je nieuwe familielid Morgan, aangezien ik hem nog niet ontmoet heb.
Daarom zitten er in de envelop twaalf tickets naar Volterra,
Ik hoop dat je hier gebruik van maakt zodat ik jullie weer kan zien.
Aro
Ik gromde.‘Isla? Hij gaat Morgan niets doen hoor’ zei Carlisle die niet wist waar ik om gromde. ‘Dat weet ik, ik wist alleen niet dat je zelfs in brieven leugens kan zien’ zei ik zacht. Carlisle had het niet gehoord en riep iedereen bij elkaar. ‘Alice, zeg dat we geen spullen hoeven mee te nemen. We komen en gaan zo snel mogelijk weer terug’ gromde ik en Alice knikte. ‘We vertrekken over een uur’ zei Carlisle. ‘Carlisle ik heb gezien dat we snel terug komen dus we hoeven geen spullen mee te nemen’ zei Alice en Carlisle knikte. Ondertussen was Meggie wakker geworden. ‘Gaan jullie weg?’ vroeg ze. ‘Ja’ mompelde ik. ‘Zal ik meegaan?’ vroeg ze. ‘Nee, pas jij maar op het huis, er staat gewoon eten in de koelkast, je mag pakken wat je wilt’ vertelde ik en ze knikte. ‘Hoelang gaan jullie weg?’ vroeg ze. ‘twee dagen’ ‘Oke, dat houd ik wel vol’ zei ze. Iedereen liep het huis uit om nog even te jagen. ‘Isla ga je mee?’ vroeg Morgan. ‘Nee, ik heb gisteren nog genoeg gehad, ik blijf bij Meggie’ zei ik. Hij knikte en rende weg. Meggie ging rechtop zitten en ik keek haar aan. ‘Meggie, als we over drie dagen niet thuis zijn en we je niets laten horen, kan er een probleem zijn. Als er dan ook nog niemand terug komt mag jij het huis hebben.’ zei ik. Ze knikte. ‘Gaan jullie daar dood dan?’ vroeg ze met tranen in haar ogen. ‘Misschien’ gaf ik toe. Er rolde een traan over haar wang en ik veegde hem weg. ‘Niet huilen, er komt wel een iemand terug’ zei ik zacht en omhelsde haar. Te tijd was al snel gegaan en iedereen kwam terug om te vertrekken. Alice, Edward en ik hadden een angstige blik in onze ogen, omdat we wisten wat er ging gebeuren. Meggie zwaaide ons uit en na een kwartier waren we allemaal bij het vliegveld. Daar moesten we een halfuur wachten en toen mochten we het vliegtuig in. Voor sommige van ons zou dit hun laatste vlucht kunnen betekenen.