I have to find him, I have to.

Langzaam open ik mijn ogen die helemaal opgezet zijn van het huilen. “Wat doe jij nou weer hier?”vraag ik aan Rianne, die voor me zit. Rianne neemt me in haar armen en legt mijn hoofd tegen haar borst. “Jou zoeken gekkie”zegt ze. “Weet je wel niet hoe ongerust je moeder en Richard waren. Je bent de hele nacht weggeweest! Nadat je weg ging hebben ze eerst een half uur gewacht, toen je nog steeds niet terug was hebben ze Nina en Ysa gebeld. Zij zeiden dat ze ook niet wisten waar jij kon zijn en toen heeft je moeder mij gebeld. Ze dacht dat je misschien bij mij kon zijn. Toen ik hoorde dat je weg was ben ik meteen gekomen. Samen met je moeder en Richard hebben we op alle plaatsen gezocht, en toen bedacht ik me dat jij had verteld dat je hier bent geweest met Mathijs dus toen ben ik hier gaan kijken en toen heb ik je gevonden” zegt ze. Als ik aan Richard denk word ik weer boos. “Wat kan mij het nou schelen of Richard ongerust is, hij is toch mijn vader niet”zeg ik. “Fay!”roept Rianne. “Hij was hartstikke bezorgd en voelde zich heel erg schuldig!” Ik zwijg een staar voor me uit. “Ga je mee naar huis?”vraagt Rianne. Met een ruk kijk ik op. “Ik wil niet naar huis”zeg ik en ik krijg tranen in mijn ogen. “Fay, je kan niet hier blijven”zegt Rianne en ze begint me omhoog te trekken. “Nou, waar staat je scooter”zegt ze terwijl ze over het plein kijkt. Ik wijs naar mijn scooter. “Rianne, hoe ben jij hier gekomen?”vraag ik. “Met de bus”zegt ze. We lopen naar mijn scooter. “Ik rijd”zegt Rianne en ze duwt een helm in mijn handen.“Lieverd!”gilt mijn moeder en ze omhelst me. “Wil je ons nooit meer zo laten schrikken! We waren hartstikke ongerust.” Ik maak me los uit mijn moeders omhelzing. Richard komt aangelopen. “Fay, het spijt me van gisteren, ik had niet zo boos moeten worden.” Ik knik. “Ik ga naar boven”zeg ik en ik loop de trap op. Later die dag zit ik boven aan de trap te luisteren naar mijn moeder en Richard die in de keuken aan het praten zijn. “Vind je zelf dan ook niet dat ze veel te ver is gegaan”zegt Richard. “Ze is gewoon verdrietig om Mathijs”zegt mijn moeder. “Ik vind dit echt niet kunnen, wie weet wat er de volgende keer gebeurd!”roept Richard nu. Ik krimp in elkaar bij het horen van zijn harde stem. Mijn moeder antwoord niet, wat waarschijnlijk betekent dat ze aan het nadenken is. “Ik weet misschien wel iets” zegt Richard. Ik probeer te horen wat hij zegt maar hij zegt het te zacht. Ik blijf nog een tijdje boven aan de trap zitten maar vlucht snel mijn kamer in als de deur open gaat. Ik ga snel op mijn bed liggen. Een paar seconden later komen mijn moeder en Richard de kamer in. “Fay”zegt mijn moeder op serieuze toon. Ik kijk op. “Je krijgt huisarrest”zegt ze. “Wat!”roep ik. “Waarom?” Mijn moeder kijkt Richard aan. “Omdat we dan beter op je kunnen passen, je spijbelt veel, je rijd de hele dag rond op zoek naar Mathijs, dit kan zo niet langer”zegt Richard. De tranen springen in mijn ogen. “Maar ik moet hem vinden!”snik ik. “Ik moet hem vinden, ik kan niet zonder hem!” Mijn moeder komt naast me zitten en slaat een arm om me heen. “Lieverd, hij is al 4 weken weg, ik denk niet dat we hem nog zullen vinden”zegt ze. “Nee”snik ik “dat kan niet, ik moet hem vinden.” “De politie doet echt hun best, maar ondertussen moet jij verder met je leven”zegt mijn moeder. “En het huisarrest is niet voor straf, het is voor je eigen bestwil.” Ze staat op en loopt samen met Richard mijn kamer uit. Ik pak het fotolijstje dat ik van Mathijs heb gekregen en druk het tegen me aan. Huilend ga ik op bed liggen. “Ik zal je vinden”fluister ik. “Dat moet gewoon, dat moet.”