Chapter nine

Brooke Julia Sheer

Ik had nooit verwacht dat ik naast Justin op de bank zat en net als vroeger kijk naar hoe hij en Sven elkaar afmaken op de Xbox. “Ga nou dood.” Zegt Sven terwijl hij voor de duizendste keer op Justin schiet. “Nee, jij moet dood.” Ik zucht en ben door Justin zijn foto’s aan het gaan, bijna allemaal met Caitlin. Plots komt er een van mij voorbij. Ik frons en ga verder. Hoe verder ik ga hoe meer foto’s ik tegenkom van Sven, Justin en mij samen. Of van Sven en Justin alleen. Justin en ik alleen en foto’s van alleen mij. “Waarom heb je al die foto’s nog op je mobiel?” Vraag ik. “I dunno.” Oh ja, hij heeft zijn geheugen verloren. Heel slim Brooke. “Ik ga maar eens naar huis.” Zeg ik als ik zie dat het al bijna tien uur. Beiden kijken ze op. “Hoezo?” “Omdat ik me dood verveel, én het is al tien uur.” Justin schiet omhoog. “Shit, echt?” Ik knik. “Dan moet ik ook, sorry Sven.” “Maakt niet uit, ik maak je wel een andere keer af.” Samen lopen we de trap af. Ik geef Sven een knuffel en Justin geeft hem een soort ‘manlijke knuffel.’ “Ik ben blij dat het goed is.” Zegt Justin als we samen over straat lopen. “Weet Caitlin al dat het goed is?” Hij schud zijn hoofd. “Dat zal ik dan maar snel doen als ik jou was, waarschijnlijk flipt ze.” “Dan doet ze dat maar.” “Ze is je vriendin.” “Ja, maar ik houd niet van haar. Ik weet helemaal niet hoe ze is, alleen dat ze knap is.” “Geloof me, je hield van haar. Blader maar eens door je fotoalbum.” Hij glimlacht. “Dat zal ik dan maar eens doen.” “Ga je morgen naar school?” We staan midden op de straat, tussen onze huizen in, net als vroeger als we samen naar huis liepen. “Ja, kan ik met jullie mee fietsen.” Ik moet lachen. “Sven haalt me altijd op met de auto.” “Oh, natuurlijk. Vanaf je zestiende mag je auto rijden en we zijn zeventien.” Ik knik. Justin en ik konden beiden geen auto betalen, Sven daarentegen wel. Hij is vreselijk rijk, maar niemand, behalve wij weten dat. Natuurlijk merken mensen wel dat Sven niet arm is, aangezien hij een Land Rover rijd. “Je moet hem maar smsen of hij jou ook wilt meenemen.” “Dat zal ik zeker doen.” “Slaaplekker.” Hij glimlacht. “Hetzelfde.” Hij draait zich om en loopt naar zijn huis, net als ik dat doe naar mijn eigen. Voordat we naar binnen gaan kijken we beiden nog een keer naar elkaar om, net als vroeger.

Oh, Justin is in dit verhaal nog niet beroemd, hihi.
Top 5?