Chapter eight

Brooke Julia Sheer
“De weken die volgden cancelde je steeds vaker afspraken die we gemaakt hadden, soms kwam je zelfs gewoon niet opdagen. Toen je op een gegeven moment zelfs meelachten met een grap die Caitlin maakte over mijn beugel wist ik dat het over was. De pauze bracht je liever met hun door, en op een gegeven moment had je me een mail gestuurd. Ik was zo boos op je geworden, en de volgende dag hadden we officieel een punt achter onze vriendschap gezet.” Er rolt een traan over mijn wang. “Wat stond er in het mailtje?” “Niets.” Hij kijkt me ongelovig aan. “Je was boos, dus er stond niet niets in het mailtje.” “Ik wil gewoon niet meer aan dat mailtje denken.” Hij zucht. “Het spijt me.” Ik kijk hem aan. “Voor wat?” “Alles.” “Je kan geen spijt hebben over iets waar je niets meer van weet.” “Natuurlijk wel, ik wil gewoon vrienden zijn. Zoals toen.” “Als je dat ongeluk niet gehad, had je niet eens een blik naar me geworpen. Geloof me, zodra je geheugen weer terug komt dump je Sven en mij. En ik heb geen zin in weer een gebroken hart.” Hij legt zijn hand op mijn been. “Het spijt me wel, ik kan me gewoon geen leven zonder Sven en jou voorstellen. En wat als mijn geheugen nou niet terug komt? En ook al komt het terug, ik weet zeker dat ik jullie niet meer in de steek laat, ik laat jóú niet meer in de steek.” Er vormt zich een waterige glimlach rond mijn lippen. “Beloof je dat?” Hij knikt. “Dus alles is weer goed?” Zegt Sven die met een glimlach de kamer binnenkomt. “Je hebt ons afgeluisterd.” “Ja, dat klopt. Ik moest toch weten wanneer ik de politie in moest schakelen over een gepleegde moord.” “En dan noem je mij dramatisch?” Hij grijnst en gaat naast Justin zitten. “Today I don't feel like doin' anything I just wanna lay in my bed.” We kijken naar Justin die verbaasd zijn mobiel uit zijn broekzak haalt. “Met Justin.” We horen een meisjes stem, waarschijnlijk Caitlin, door de telefoon heen praten. Soms antwoord Justin met een korte ja, of nee. Als hij ophangt gaat hij door zijn mobiel heen. “Van wie was dat liedje?” Vraagt hij. “Bruno Mars, met The Lazy Song.” “Wie is Bruno Mars?” Sven en ik moet beiden lachen, eigenlijk was het best grappig. Justin liep twee jaar achter op álles, zelfs muziek. Iets wat altijd zijn grootste passie was, hij was altijd op de hoogte van liedjes en kende de meeste ook al maanden voordat ze in de top veertig kwamen.

Reacties zijn altijd welkom.