World...what world?

twee felgroene ogen kijken me aan. ik probeer de schreeuwen,maar ik kan mijn lichaam niet gebruiken. de ogen kijken vredrietig,en zo bekend...
langzaam stel ik scherp op de wenkbrouwen boven die ogen. England? england...twee warme handen liggen op mijn schouders...tranen staan in englands ogen...ik word zacht door elkaar geschud...."aldis" englands stem klinkt zwak..."elodie!"america schreeuwt in mijn oor. ik schrik me kapot en sla mijn ogen open. ik kijk recht in america's ogen. ecxact op de plaats waar die van england toenet waren geweest. ik hijg,ik heb absoluut geen lucht in mijn longen.
we zijn niet meer in het lokaal. een stevige mar kijkt bezorgd naar ons en glimlacht waneer hij ziet dat ik er weer ben.
het duizeld door mijn hoofd,ik krijg mijn gedachten niet op een rij. waar ben ik? wie is die man? wat was er gebeurd? waarom zag ik die ogen?
wat is er mis met America,dat ie zo kijkt?
langzaam druppeld het begrip mijn gedachten in.
ik ben hier op school,in het hok van de congerge,die man is de congerge. ik ben flauw gevallen,maar waarom? spanning,waarschijnlijk.
die ogen waaren waarschijnlijk een waanbeeld en america was gewoon bezorgd. logisch.
ik kom langzaam overeind,waarbij america me ondersteund. de congerge glimlacht.
"gaat het,Elodie?" vraagt hij me,waarop ik een poging tot glimlachen doe