Chapter seven

Brooke Julia Sheer

“Je geloofd nooit wie er vandaag voor de deur stond.” Zeg ik kwaad als Sven de deur voor me geopend heeft. “Justin?” “Nee, Just- Wacht, hoe weet je dat?” Hij grijnst. “Hij zit in mijn kamer.” Als mijn ogen uit mijn oogkassen hadden kunnen rollen was dat nu waarschijnlijk gebeurd. “In je kámer?!” “Brookie, doe eens rustig.” Ik zet mijn handen in mijn zij. “Waarom zit die eikel in je kamer?!” Ik probeer te kalmeren, maar het lukt niet. Ik was overspoeld door zoveel emoties; haat, verdriet, teleurstelling, liefde en vooral verbazing. “Hij weet niets meer van de afgelopen twee jaar, Brooke.” “Ja vast, dit is vast weer zo’n stomme grap van Caitlin.” “Nee, ik weet haast zeker dat hij niet liegt. Hij is helemaal in de war.” Ik trek een wenkbrauw op. “Kom je mee naar boven?” Ik schud mijn hoofd. “Nee.” “Brookie.” “Nee.” Hij tilt me in een simpele beweging over zijn schouders heen en tilt me de trap op. “Dit is ontvoering.” Zeg ik terwijl ik tegen zijn rug aansla. “Doe niet zo dramatisch.” Als we in zijn kamer zijn zet hij me neer. “Hi, Brookie.” Zegt Justin. Ik kijk hem aan. “Hoe durf je mij Brookie te noemen, dat mogen alleen vrienden.” “Ik laat jullie wel even alleen.” Mompelt Sven. “Waag het niet.” Zeg ik terwijl ik me weer omdraai naar de deur, maar hij is al weg. Justin staat op en komt naar me toe lopen. “Vertel me alsjeblieft wat ik gedaan heb.” Hij kijkt me wanhopig aan. “Waarom zou ik?” “Omdat ik alles recht wil zetten, en een nieuwe start wil maken.” Zijn mooie bruine ogen zijn waterig, gaat hij nou huilen? “Je was een klootzak.” “Dat heb ik gehoord, maar ik wil weten waarom ik een klootzak was.” Ik ga in kleermakers zit op Sven zijn bed zitten en zucht diep. “Twee jaar geleden gingen we naar Caitlin haar vijftiende verjaardags feest.” “Dat is het laatste dat ik me kan herinneren.” “Tot?” “Tot het moment dat we het huis betraden.” Ik knik en vervolg mijn verhaal. “Op een gegeven moment kwam Caitlin naar ons toe. Ze zei; ‘Vinden jullie het erg als ik Justin even van jullie leen?’” Imiteer ik haar zeik stem waardoor hij moet lachen. “Sven zei van niet, dus jullie gingen dansen. Jullie bleven maar dansen, en op een gegeven moment waren Sven en ik zo moe dat we maar naar huis zijn gegaan.”

Als er veel reactie's zijn, plaats ik vanavond nog een deeltje.