45. Troost

Er werd op de deur geklopt. ‘Binnen’ zei ik met een trilstem. De deur ging open en Meggie kwam de woonkamer in. Ze zag me snikken en kwam meteen naast me zitten. ‘Wat is er gebeurd?’ vroeg ze. ‘Je zusje heeft me aangevallen’ zei ik. Ze keek me geschrokken aan. ‘Ze heeft WAT?!’ schreeuwde Meggie. ‘Heeft ze je pijn gedaan?’ vroeg Meggie bezorgt aan me. ‘Nee, ik heb een gave die een soort laagje over me een doet waardoor ik niet gewond kan raken’ antwoorde ik. Meggie knikte en ze omhelsde me. ‘Kom je mee terug, iedereen is bezorgt om je omdat je zolang weg bleef’ zei Meggie. Ik knikte en stond op. Meggie hield mijn hand vast. Ik deed de deur open en liep naar buiten. Ik tilde Meggie op en zette haar op mijn rug. Zo snel als ik kon rende ik naar huis waar iedereen op ons liep te wachten. Ik haalde Meggie van me rug en keek haar aan. Ze lachte. ‘Dat is zo gaaf!’ riep ze blij. Ik lachte en samen liepen we naar binnen. Morgan liep op me af en omhelsde me. Ik drukte een kus op zijn lippen en ging op de bank zitten. ‘Isla, waar bleef je nou?’ vroeg Morgan. Ik keek naar Edward en Alice die met een geschrokte uitdrukking mij aan keken. ‘Hebben die twee niets vertelt dan?’ vroeg ik. Morgan schudde zijn hoofd. ‘Nee, wat is er gebeurd dan?’ vroeg hij. Ik keek iedereen aan en mijn hoofd bleef hangen bij Seth en Inge. ‘Noek heeft me aangevallen’ zei ik zacht. Bij iedereen kwam er een geschrokken gezicht. Seth keek boos en Inge verdrietig. ‘Waar is ze naar toe?’ gromde Seth. Hij trilde. Ik liep op hem af en hield hem rustig. Als hij zou veranderen zou het lang duren totdat hij weer kon stoppen. ‘Ze is naar het reservaat gerent’ antwoorde ik. Seth knikte en rende naar buiten. Inge liep op me af. ‘Sorry, ik dacht dat Noek jou nooit iets zou doen omdat jij je altijd als een moeder voor haar deed’ vertelde Inge. ‘Dat dacht ik ook, maar ze haat me omdat ik ervoor zorgde dat ze wolf werd’ zei ik. Inge knikte. ‘Ze zij dat ze ons een voor een ging vermoorden, te beginnen met mij wat niet lukte, na mij zou ze Morgan vermoorden en zo zou ze het rijtje afgaan’ vertelde ik. Inge zag er geschrokken uit. ‘Maar dat gaat niet gebeuren, ik train mijn kracht van onsterfelijkheid en dan bescherm ik iedereen hier, het lukt al om een iemand meer te beschermen’ vertelde ik en Inge knikte opgelucht. Meggie liep op Inge af ‘Mam? Kan je me naar huis brengen? Ik wil met Noek praten, maar ik wil niet als wolf gaan want dan hoort ze me’ vroeg Meggie. Inge knikte, drukte een kus op mijn wang en liep samen met Meggie naar haar auto. Seth was weggerend dus hopelijk was hij geen wolf geworden. Ik ging weer zitten en iedereen keek nog steeds geschrokken. Ik keek ze aan en hun gedachten gingen ten rondte. Wil ze ons echt vermoorden? Dacht Esmé. We moeten iets anders verzinnen, als Isla’s beschermlaagje niet werkt moeten we vluchten, we kunnen haar geen pijn doen. dacht Carlisle. Ik zette het gedachte lezen uit, ze hadden zo weinig vertrouwen in me. ‘Dat is het niet Isla, ze zijn gewoon bang dat je het voor die tijd niet kunt’ zei Edward. Ik knikte. ‘Ik snap jullie wel maar dit is de enige gave waarbij trainen moeilijk is, en ik zou er alles aan doen om jullie ermee te beschermen’ zei ik . Iedereen knikte, maar het was niet echt overtuigd. Dus zocht ik de toekomst maar af. Ik schrok. Er ging iets veel ergers gebeuren dan Noek, iets wat veel leven ging kosten. Edward keek met een geschrokken uitdrukking mee met mij visioen. Ik keek hem aan en rende naar buiten. Ondertussen trok ik Morgan, Edward en Emmett mee. ‘Hey!’ zei Emmett. ‘Waarom trok je me mee?!’ vroeg hij. ‘Training, Nu’ zei ik. ‘Waarom?’ vroeg Emmett. ‘Omdat er iets ergs gaat gebeuren waarbij ik mijn gave moet kunnen, anders gaan we allemaal dood’ schreeuwde ik. Emmett knikte. ‘Zoals eerst, Emmett jij valt Morgan of Edward aan en probeert hun armen eraf te trekken terwijl ik ze probeer te beschermen’ zei ik en Emmett knikte weer. ‘3,2,1…’ zei ik en Emmett rende op Morgan af. Ik richtte mijn aandacht op hem en maakte een laagje bescherming over zijn huid heen. Ik maakte het laagje zo dik dat het bleef zitten toen ik mijn aandacht van Morgan weghaalde. ‘Goed zo Isla’ zei Edward. Ik maakte ook een laagje over hem heen maar toen ik mijn aandacht bij hem weghaalde verdween zijn laagje, maar ook die van Morgan. ‘Pff.’ zei ik en zakte door mijn knieën. Dit vergde veel energie, ik kon wel niet lichamelijk moe worden, maar wel fysiek. Morgan kwam naast me zitten. ‘Het ging goed, ik voelde dat er iets om me heen bleef zitten toen je naar Edward keek’ zei hij. Ik knikte. ‘Vanavond trainen we weer’ mompelde ik. Emmett liet een zucht horen. ‘Had je andere plannen Emmett?’ zei ik meteen. Edward begon te lachen. Zijn gedachten waren zeker erg grappig. ‘Nee hoor ik heb geen andere plannen’ zei Emmett met een teleurstelling in zijn stem. Ik haalde het gedachte lezen weer terug en luisterde naar Emmett. Pff. Nou moet ik tegen Rosalie zeggen dat het vanavond niet kan. Hoe ga ik dat nou weer tegen haar zeggen . O.. hier is ze niet blij mee, ze had zich erop verheugd. dacht Emmett. Ik lachte met Edward mee en Emmett keek me boos aan. ‘Haha. Was je vanavond wat leuks van plan met Rosalie? Wat zielig voor je dat ik je avondje gezelligheid verpest, maar ik heb echt je hulp nodig voor training’ lachte ik. Morgan begon hem ook te snappen en lachte mee. Emmett liep boos weg en mompelde nog zacht: ‘Lekker dan. Ik haat die twee met hun gaves! Kunnen ze elkaar niet gaan irriteren?!’ Ik keek Edward aan en knikte. ‘Dat hoorde ik’ riepen Edward en ik tegelijk tijd en Emmett draaide zich om. Hij gaf ons een hatelijke blik en ik viel op de grond van het lachen. Opeens kwam Esmé naar buiten gerent. ‘Isla ga snel naar het reservaat, Noek en Meggie gaan vechten!’ riep ze en ik rende zo snel als ik kon naar ze toe.