019~

Nia Fabregas

Ik zit nu al meer dan een week thuis en het begint me behoorlijk te vervelen. Cesc is de hele dag aan het trainen en Rose is de hele dag aan het werken. En ik, ik kan niks. Ik mag van de dokter gewoon weer terug naar school of gaan werken ofzo, maar ik ga écht niet terug naar school, het is vijf jaar geleden dat ik daar ben geweest. Ik ben nu twintig, dan ga ik écht niet meer terug hoor. Maar daar door kan ik natuurlijk ook geen baan krijgen, geen diploma dus geen baan. Rot leven. Het enige wat ik deze dagen heb gedaan is geschreven in het schriftje en gekookt. En dat zijn direct ook de enige dingen die ik kan. “Nia, luister nou eens!”Riep Cesc en hij kwam voor me staan. “Sinds wanneer ben jij thuis?” vroeg ik verbaasd. “Ik sta hier al vijf minuten tegen je te praten.” Zuchtte Cesc. “Oh. Nou nu luister ik.” Zei ik met een glimlach. “Ik weet dat je het niet leuk gaat vinden,maar ik zeg je een ding: je hebt geen keuze.” Begon Cesc. Ik keek hem afwachtend aan. “Je gaat in de kantine bij het Arsenal stadion werken.” Zei Cesc met een glimlach. “DACHT HET NIET!”Riep ik verontwaardigd. “Zoals ik al zei, je hebt geen keuze.” Zei Cesc en hij liep naar de keuken. “Ja maar hallo, dan moet ik allemaal patat en ranzige dingen gaan maken voor die vieze supporters.” Riep ik naar hem. “Niet die kantine muts. Je gaat koken voor de spelers. Voor mij dus.” Zei Cesc en keek me met een grijns aan. “Dat dacht ik dus niet. Dat is nóg erger.” Riep ik en ik keek Cesc boos aan. “Stel je niet zo aan. Je kan goed koken dus je moet niet zeiken. Wees blij dat ik iets voor je geregeld heb, anders zit je hier maar op je luie gat. Morgen begin je, punt uit.” Zei Cesc boos en hij liep weg. “En toch wil ik het niet.” Mompelde ik. Nu moet ik gaan koken voor Nicklas. Dan moet ik hem weer zien, en dat wil ik niet..