00,12

Djenna Warner

Boos sloeg ik mijn armen over elkaar, sukkel dat ik ook weer was, waarom moest ik me ook alweer in die rolstoel laten zakken? "Ga eens wat sneller.." Bromde ik boos toen we op een sloom tempo door de gang liepen. Ik leek net een bejaard. Gefrustreerd tuurde ik voor me uit door de lange, witte gangen. "Jesse.." Bromde ik nogmaals toen we nóg meer vertraagde. Ruw begon ik heen en weer te schuiven, totdat ik een warme hand op mijn schouder voelde en ik me met een ruk omdraaide. "Djenna, doe eens kalm, wat moeten die mensen wel niet denken.." Zei hij boos, maar ik zag duidelijk de twinkeling in zijn ogen. Hij gebaarde even om zich heen, ik wierp eens een blik op een paar bejaarden die in de wachtkamer zaten en haalde mijn schouders op. "Wat zal mij het boeien wat andere mensen van mijn vinden? Ik ga me heus niet aanpassen hoor.." Mompelde ik zacht terwijl ik me weer omdraaide, hoorde ondertussen een luidde zucht van Jesse en hoe de rolstoel weer met een schok in beweging kwam. Ik sloot mijn ogen en niet veel later kwam de rolstoel weer met een schok tot stilstand, direct opende ik mijn ogen en keek ik verwilderd om me heen. De witte lange gangen hadden plaatsgemaakt voor een donkerrood behang. Het had een gezellige sfeer en verschillende mensen liepen op en neer, stuk voor stuk met een glimlach op hun gezicht. "Waar zijn we?" Mompelde ik toen, terwijl me ik omdraaide en me voorbreidde op Jesse's prachtige blauwe ogen. Maar die waren er niet. "Jesse?" Mompelde ik zacht. Ik keek om me heen en ving toen een glimp op van zijn blonde haar dat onder zijn pet vandaan kwam. Hij was in gesprek met een vrouw in een witte jas, ze had lang blond haar en blauwe ogen een prachtig figuur en in mijn ogen was ze gewoon perfect. Ook Jesse leek er zo over te denken, zijn ogen spraken boekdelen, ze glinsterden en de grijns op zijn gezicht was niet te stuiten. Een jaloers gevoel kroop bij me naar boven, en waarom? Omdat hij alleen zó naar mij hoorde te kijken. Ik plaatste mijn handen op de stangen die bevestigd waren aan de wielen. "Jesse!" Riep ik nogmaals, terwijl ik naar hem toerolde. "...Ja, ik denk dat haar enkel gebroken is.." Mompelde hij zacht tegen de vrouw die nu wat aantekeningen maakte. Hij keek geconcentreerd toe terwijl ik hem een por gaf en hij zich naar mij toe draaide. Hij glimlachte eventjes en keek me toen vragend aan. "Word ik nog behandeld? Het doet echt pijn.." Mompelde ik zachtjes. Een bezorgde blik drong weer door in zijn ogen en hij legde zijn hand op mijn schouder. "Kan er nú naar haar gekeken worden." Was zijn felle antwoord toen naar het blonde meisje. Ze keek hem gehaast aan en gebaarde dat hij rustig moest doen. "Meneer Mccartney, we doen álles wat we kunnen.." Zuchtte ze terwijl ze nu achter de witte pc plaats nam. Ik knipperde eens met mijn ogen, ze had hém herkent? Natuurlijk had ze hem herkent, hij had zijn zonnebril niet op. Ik zuchtte zachtjes terwijl er een flinke pijnscheut door mijn enkel trok. "Jesse.." Mompelde ik nogmaals zacht. "Ja ja.." Mompelde hij terwijl hij ongeduldig met zijn vingers op de balie roffelde. Ik zuchtte diep en verzonk wat in mijn gedachten die met me op de loop gingen.
"Behandelkamer 3, daar kunt u haar naartoe brengen, er staat een arts klaar.." Was haar heldere stem toen ik weer uit mijn gedachten werd gehaald. "Prima.." Mijmerde hij waarna hij haar een kleinschalig glimlachje toewierp. Vervolgens liep hij naar de handvaten van de rolstoel en drukte hij me richting behandelkamer 3. Ik stak mijn hand nog even op naar het blonde meisje, en ving nog net een glimp op van haar naamkaarte: Rose Baynfield. Ik gniffelde even en liet mijn ogen toen naar de kamer glijden waar een dikke, kalende, achter in de 50, streng uitziende, man in de deuropening stond. "Mevrouw Warner!" Riep de man hartelijk terwijl hij een hand naar me uitstak, die ik vol afschuwen aannam en omkeek naar Jesse die de handvaten los liet. Even fronste ik, wat was hij van plan? Pas toen ik zag dat hij richting de wachtkamer liep liet ik mijn stem weerklinken. "Nee, wacht Jesse!" Weerklonk mijn stem dus door de gang. "Wat?" Vroeg hij zacht terwijl hij zich glimlachend omdraaide, een hoopvolle blik kruiste de mijne. "Ga je mee?" Vroeg ik zacht terwijl ik een hoofdknikje naar achter maakte, richting de behandelkamer. Zijn glimlach werd breder, en zijn ogen glimden gevaarlijk in het licht. "Prima.." Probeerde hij zo gewoon mogelijk te zeggen, maar toch hoorde je de enthousiaste ondertoon in zijn stem. Binnen 5 seconden stond hij naast me en reed hij me de behandelkamer binnen. De kalende man stapte achter ons aan terwijl hij de grote, nu wel weer witte, deur achter ons sloot.