Why?

Ik zit aan tafel en staar voor me uit. Voor me neus staat een bord eten waar ik nog geen hap van genomen heb. “Kom op lieverd, eet wat” zegt mijn moeder. Ik schud mijn hoofd. “Ik heb geen honger” zeg ik en ik schuif het bord van me af. “Fay, je moet echt wat eten, je moeder heeft niet voor niets de hele middag in de keuken gestaan” zegt Richard streng. Richard is sinds kort bij ons ingetrokken. “Man, bemoei je er niet mee” bijt ik hem toe. “Nu moet jij eens even heel goed naar mijn luisteren jongedame” zegt Richard op strenge toon, “Je eet gewoon dat bord leeg, of je nou wilt of niet.” Woest sta ik op. “Je ben mijn vader niet!” gil ik. “Ik hoef dat gore klote eten van jullie niet!” Richard staat nu ook op. “Ga godverdomme zitten, Nu!” schreeuwt hij hard. Hij loopt naar me toen en trekt aan mijn arm. “Blijf van me af!” gil ik. Maar Richard laat me niet los en zet me weer op mijn stoel. “Eten, nu” zegt hij streng. Ik kijk naar mijn bord, pak het op en smijt het zo hard als ik kan tegen de muur. Mijn moeder en Richard kijken verbaasd naar de muur waar de spaghetti vanaf druipt. Ik maak gebruik van de gelegenheid en ren de kamer uit, de voordeur uit, naar buiten. Ik pak mijn scooter en rij weg. Ik tril van woede. De laatste tijd loop elk gesprek thuis uit op ruzie.
Na een tijdje zie ik waar ik ben, ik ben in het dorpje waar Mathijs en ik samen naar de kermis zijn geweest. Ik parkeer mijn scooter en zak neer op een bankje. Ik kijk uit over het plein, dat nu leeg en verlaten ik. Ik haal mijn mobiel uit mijn zak en kijk op het schermpje. Op de achtergrond staat een foto van Mathijs en mij. Ik staar naar de foto en begin te huilen. Mathijs, waar ben je? Mathijs is nu al 4 weken vermist en niemand heeft iets gehoord of gezien. Sommige mensen hebben het al opgegeven, verwachten dat Mathijs nooit meer terug komt, maar ik blijf hopen, hopen dat hij opeens voor mijn neus staat.
Op dat moment voel ik een druppel op mijn hoofd, gevolgd door meer. Binnen de kortste keren ben ik helemaal doorweekt. Ik begin nog harder te huilen. “Waarom!” schreeuw ik. “Waarom! Waarom, waarom!” Langzaam laat ik me op de grond zakken. “Mathijs” huil ik, “waar ben je? Ik mis je zo, ik hou van je…” Ik trek mijn knieën op en sla mijn armen eromheen, ondertussen nog steeds huilend in de regen. Langzaam wordt het donker, ik kijk om me heen. Ik kan niet terug naar huis, ik moet hier een plek vinden om te slapen. Dan valt mijn oog op een portiek. Ik sta op en wankel erheen. Ik het portiek zak ik neer op de grond en sluit mijn ogen. Langzaam zak ik weg.
Plotseling wordt ik heen en weer geschud. “Fay!” roept iemand. “Hier ben je dus.”