At night

“Dit was hem” en Cornelia showde ons de jongen. Het was een mooie jongen met blond krullend haar. “Die van jou is ook niet verkeerd” zei Cornelia en ze bekeek mijn slachtoffer. “Jullie zijn echt verschrikkelijk” zei Elisabeth oogrollend. Voor we konden reageren op haar, kwam in de verte Margaretha aan met haar slachtoffer. Binnen een minuut legde ze ook het derde lijk erbij. Ik keek haar triomfantelijk aan met het idee dat ik gewonnen had. Ik zag aan haar reactie dat ze deed alsof ze het ‘vergeten’ was. Ze zou is toegeven dat ze verloren zou hebben. “Waar dumpen we ze?” vraag Margaretha. “Op de bodem van de rivier?” stelt Elisabeth voor. Cornelia en ik beginnen te kreunen. “Ik heb echt geen zin om te gaan zwemmen, weet je hoe mijn haar er daarna uitziet? Zegt Cornelia. Ik knik heftig mee met wat ze zei. De vorige lijken hadden we ook al in de rivier gedumpt. Ik weet wel waarom Elisabeth het voorstelt. Ze hoopt gewoon dat ze gevonden worden zodat de familie ooit rust heeft. Maar als zo’n lijk gevonden wordt, hoe meer vragen je krijgt over de doodsoorzaak. En dat is te gevaarlijk als er veel dezelfde lijken worden gevonden. “Kunnen we ze niet gewoon verbranden?” vraag ik hoopvol. Ik zie Cornelia verwachtingsvol Elisabeth aankijken. Elisabeth zucht en haalt haal schouders op. “Ook goed” zegt ze dan en kijkt naar de drie lijken. “Ik regel de benzine wel” En weg was Margaretha. Met zijn drieën bleven we nog even kijken naar de drie lijken. “Kom we gaan, anders is die tuthola morgen de hele dag chagrijnig omdat ze moest wachten.” Zegt Cornelia. Ieder nam een lijk op de schouder en we sprongen over de daken terug naar onze vakantie villa.

Op de stoep achter in onze tuin stapelen we de lijken op elkaar. Terwijl de drie dode knappe jongens op elkaar liggen, kijkt Elisabeth er met een vies gezicht naar. Ik bestudeer haar nog is goed, en ze zag er niet goed uit. Haar haren zijn futloos, haar ogen staan donker en er is geen enkele kleur op haar wangen te bespeuren, behalve de make-up dan. Ik verbaas mezelf erover dat ik dit niet zag in de bar. “Wanneer heb jij voor het laatst gegeten?” vroeg ik en wachtte haar reactie af. “Kort genoeg.” Antwoordde ze zachtjes en haar ogen keken naar de grond. Ik zag Cornelia met veel meeleven naar Elisabeth kijken en daarna hopeloos naar mij. Ik sloeg een arm om Elisabeth heen. “Schat, je moet af en toe drinken. Je kan jezelf er gewoon niet tegen verzetten.” Zei ik om haar een beetje te troosten. Nu kwam Cornelia er ook bij staan en sloeg aan de andere kant ook een arm om Elisabeth heen. “Je moet het niet zien als…” Cornelia stopte even om de goede woorden te bedenken. “Als levende wezens, je moet het zien als overlevingsmateriaal. Trouwens, mensen eten ook dieren.” Probeerde Cornelia hoopvol om Elisabeth op andere ideeën te krijgen. Elisabeth keek Cornelia boos aan. “Ja, maar er zijn ook vegerariërs.” Zei Elisabeth verdedigend. Ik zuchtte. “Jij was vroeger ook geen vegetariër, en als wij op een vegetarische manier konden leven, hadden we dat natuurlijk meteen gedaan.” Zei ik. “Nog steeds met die Twilight onzin bezig?” zei Margaretha lachend met een jerrycan in haar hand. Ik liep op haar af, ging pal voor haar staan met mijn handen in m’n zij. “Bek houden” snauwde ik dreigend tegen haar.