WS ~ 52

(Nyree)

Het was een pijnlijke terug naar de realiteit geweest. Natuurlijk wou ik weten hoe het met mijn vader ging. Ik had een hart daarbinnen, natuurlijk hoopte ik dat alles goed ging. Bill zijn gezicht was ontzettend verkrampt geweest toen hij alles zo goed mogelijk had proberen uitleggen. Ik begreep er eigenlijk niets van. Ik werd suf van de medicatie en de pijnstillers. Nadenken en samenhang was iets wat ik behoorlijk miste.

Er kwam terug duidelijkheid toen de dokter het allemaal kwam vertellen. Ik had structuur nodig, dat had Bill niet als hij iets vertelde. Hij had op zichzelf geschoten. De kogel was door zijn lever gegaan. Hij was in levensgevaar en kon momenteel –hij lag in coma- niet overgeplaatst worden naar Duitsland omdat het risico op andere letsels dan te groot zou worden.

Ik voelde een ontzettende pijn voor hem. Het was ongelooflijk. Ik kon het niet eens omschrijven. Alsof ik plots bang was om hem kwijt te raken. Toen iedereen naar het hotel of tourbus was had ik gevraagd of ik hem mocht zien. Een verpleegster had me naar zijn kamer gebracht waar ik tijdje gewoon naar hem had zitten staren. Het was minder pijnlijk geweest dan ik me had voorgesteld. Hij zag er vredevol uit. Die pijnlijke grimas van de afgelopen vier jaar was eindelijk verdwenen.

Ik had mijn best gedaan om op mijn eigen kracht terug naar mijn kamer te rollen, maar toen ik ergens in de gang was hoorde ik het Russisch gekwebbel van de verpleegster die me waarschijnlijk vertelde dat ik dat niet mocht doen omdat ik me dan te veel belaste. Ze glimlachte lief naar me en duwde me naar mijn kamer.

Oh god, ze deden alsof die rib in mijn armen zat.