Los Angeles.2

Hijgend loop ik van het podium.
'Good job, Justin,'hoor ik van alle kanten, maar ik ren meteen door naar mijn kleedkamer, waar mam me al zit op te wachten.
Ze duimt met een brede glimlach en ik glimlach opgelucht terug.
Voor mij maakt het niet uit of heel de wereld zegt dat het goed of slecht was, zolang mam het maar goed vond.
'Geweldig optreden,'knikt ze, terwijl ze een proper T-shirt naar me toe gooit en het bezwete opvangt.
Ik trek het snel aan en doe een jeans aan in plaats van de witte broek.
Binnen vijf minuten moet ik naar de VIP-ruimte, waardoor ik me niet eens kan douchen.
Ik spuit deo onder mijn oksels en als ik nog snel een blik op mam werp, voor ik de kamer uitloop, glimlacht ze weer breed.
Ik weet dat ik het goed heb getroffen met haar. Ze is een supermam.
'Justin!'hoor ik en ik kijk om naar Jonas, die me wenkt. 'Hier is het te doen.'
Ik knik en loop met hem mee naar de trap, de glazen VIP-ruimte in.
De mensen in het gewone publiek zien me de ruimte, die helemaal van glas is, in lopen en beginnen te gillen en ook enkele meiden in de VIP-ruimte gillen.
Met een brede grijns deel ik handtekeningen uit aan de meiden die zijn opgesprongen en me nu omsingelen.
'You are amazing,'hijgt ene meisje, bij wie ik een handtekening op haar arm zet.
En dan kijk ik snel rond in de VIP-ruimte, naar de enkele mensen die gewoon rustig blijven zitten.
Een is een meisje dat net opkijkt als ik naar haar kijk.
Onze blikken kruisen en ze glimlacht afwezig.