~2~

‘Gaat het?’ vroeg de jongen. ‘Nee’ mompelde ik terwijl ik nog steeds de sleutel in slot probeerde te stoppen. Hij pakte mijn hand en stak de sleutel in het slot. Ik opende de deur. ‘Ehm, kom je naar binnen?’ vroeg ik. Hij knikte en stapte naar binnen. Ik leidde hem naar de woonkamer en hij ging op de bank zitten. ‘Wil je iets te drinken?’ vroeg ik. ‘Water’ zei hij en ik kwam terug lopen met een glas water. Ik gaf het aan hem en hij dronk het in een keer op. ‘Ik ben Seth’ zei hij en keek me aan in mijn ogen. Plotseling voelde ik me heel raar, er kwam een tinteling in mijn buik. Zo te zien had Seth hetzelfde en keek hetzelfde als ik. Toen we uit die blik kwamen lachte hij. ‘Jou naam is?’ vroeg hij. Ik keek hem twijfelend aan. Hij leek lief en aardig, maar ik was bang dat zodra hij bij zijn vrienden kwam gemeen ging doen. ‘Ehm…’ mompelde ik. ‘Ik bijt niet hoor’ zei hij glimlachend. ‘Ik ben Tink, Tink Invisi… Ehm.. Wynter’ zei ik. ‘Mooie naam Tink, Maar Invisi…?’ vroeg hij. ‘Ehm.. Nou het zit zo; Ik heette vroeger Wynter’ zei ik. ‘En nu dan?’ vroeg hij ‘Ehm.. Ik heb het veranderd naar Invisible’ zei ik zacht. ‘Invisible? Onzichtbaar? Waarom?’ vroeg hij. Pff, hij stelt veel vragen. ‘Je zei vroeger… Waarom? En waar zijn je ouders?’ vroeg hij. ‘Seth rustig een vraag per keer’ mompelde ik en hij knikte. ‘Die twee vragen horen bij elkaar. Toen ik tien was ben ik uit huis gezet, mijn ouders wouden mij niet meer.’ Vertelde ik en er rolde een traan over mijn wang ‘Ik heb een hele tijd op straat geleefd. Ik had veel gewerkt voor weinig loon. Na een paar jaar had mijn tweelingzus Skyla me gevonden en zorgde ze voor me door mij geld te geven. Hierdoor kon ik een flatje huren in Seattle. Maar ik was mijn zus tot last en verliet Seattle. Ik vond dit huisje voor weinig geld en woon hier sinds vandaag. Dus om een lang verhaal kort te maken; Mijn leven is een drama’ vertelde ik. Seth keek me met open mond aan. ‘Wat erg, maar hoe kom je dan aan die meubels?’ vroeg hij. ‘Stonden er nog’ antwoorde ik. ‘En wat als ze er niet stonden?’ vroeg hij. ‘Dan zat jij nu op de grond en sliep ik ’s nachts op de grond in mijn jas’ antwoorde ik. De tranen stroomden nog over mijn wangen heen. Seth ging dichter bij me zitten en omhelsde me. Ik weet niet waarom, maar ik voelde me vertrouwt, gelukkig bij hem. Ik zuchtte ‘Ik denk dat je vrienden op je wachten Seth, ga maar naar ze toe’ zei ik. ‘Weet je het zeker?’ vroeg hij. Ik knikte. Hij stond op en liep naar de deur. Ik liep met hem mee. ‘Ik kom morgen wel even langs’ zei hij en omhelsde me nog een keer. Hij rende weg en zwaaide nog. Toen verdween hij tussen de bomen. Ik keek op de klok. Half acht. Misschien moest ik iets eten. Ik liep naar de koelkast toe en pakte de kaas eruit. Ik sneed er een blokje uit en legde hem terug. Ik pakte een blikje cola en nam een slokje. Een blokje kaas en cola, dat was mijn avondeten. Alles is weinig, zodat ik er lang mee kan doen. Door mijn ervaring op straat kan ik van weinig eten vol raken. Maar daardoor ben ik ook erg dun. Niet iets dat dat mij uitmaakt, ik verlaat dit lichaam toch snel genoeg. Ik had dit niet moeten doen met Seth, nu wou hij natuurlijk vrienden worden en ik niet. Ik wou niemand achterlaten als ik dood was, geen verdriet verspreiden over mensen. Mijn zus liet ik sowieso achter, maar daar kon ik niets aan doen. Seth wou ik niet in verdriet laten, maar ik wil hem niet negeren, hij is te lief, hij straalt veel liefde uit. ‘Niet zo denken Tink!’ zei ik in mezelf. ‘Straks raak je nog verliefd en dat mag niet!’ Vroeger was een van mijn wensen liefde, maar nu, nu ik mijn plannen heb en niemand wil achterlaten wil ik dat niet meer.