44. Weerwolven

Twee dagen later stonden Seth en Inge voor de deur met de meiden achter hun die hun neus optrokken. Ik deed de deur open en ik hoorde mijn familie naar de woonkamer rennen. ‘Seth, Inge, meiden kom binnen’ zei ik beleefd. Ze liepen naar binnen en ik omhelsde Seth en Inge. Ik twijfelde bij Meggie en Noek, maar Meggie omhelsde mij ook. Noek liep met een boog om me heen en ging boos naast haar vader toe. Ze mocht ons blijkbaar niet. Ik leidde ze naar de woonkamer waar Meggie iedereen omhelsde maar Noek op de zetel ging zitten, chagrijnig. Ze leek op Leah als ze zo deed. Ik keek Seth aan en hij knikte. Ze wisten alles over ons. Meggie had er geen problemen mee zo te zien. Ze waren beide veel veranderd. Noek had haar blonde haar kort geknipt en was iets kleiner dan ik dacht dat ze zou worden. Meggie had haar bruine haar gewoon zo gelaten, het was nog lang. Ze wou het zeker niet afknippen, zou ik ook niet willen. Noek keek me boos aan, ik was benieuwd wat ze dacht dus haalde ik het gedachten lezen te voorschijn. ‘Ik wil weg bij die bloedzuigers, ik haat ze! Door hun ben ik dit geworden! Een weerwolf! Hoe kan je het bedenken?!’ dacht Noek. Ik keek haar droevig aan. Ze verbrak te stilte. ‘Wat?!’ vroeg ze aan mij. ‘Wat moet die bloedzuiger nou weer?! Waarom kijkt ze zo verdrietig?’ dacht ze. ‘Noek, als je je niet comfortabel voelt bij de ‘bloedzuigers’ dan geef ik je alle vrijheid om weg te gaan’ zei ik. Ze keek me aan. Hoe weet ze dat nou weer?! Dacht ze. ‘ik kan gedachten lezen’ mompelde ik. Arg! Nog meer redenen om vooral die bloedzuiger te haten! Dacht ze. Hoe kon ze! Ik had haar haast opgevoed, en dan krijg ik dit? Ze haat mij het aller ergste. Ik stond op. ‘Het spijt me dat je me haat, Noek. Ik ga wel weg.’ zei ik en ik rende naar buiten. ‘Isla!’ hoorde ik Morgan nog roepen, maar ik rende door. Ik hoorde iemand achter me aan rennen, weerwolf. Ik stopte en draaide me om. Meggie stond achter me, buiten adem. ‘Pff. Jij rent snel’ zei ze. Ik lachte zwak. ‘Vampier ding’ mompelde ik. Ze lachte. ‘Je moet weten dat ik je niet haat, Isla. Je bent altijd als een soort moeder voor mij geweest. Noek is gewoon ondankbaar. Ze wilde geen wolf worden, en geeft jullie de schuld hiervan. Maar het zat in onze genen dus het zou sowieso wel gebeuren’ vertelde ze. Ik lachte en omhelsde haar. ‘En met jullie geur heb ik ook geen problemen’ zei ze nog vlug. Ik lachte. ‘Die van jou reuk ik al jaren niet meer, door je vader’ zei ik glimlachend. Ze lachte ook. ‘Noek is weggerend, kom je mee terug?’ vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik ga nog even jagen’ zei ik. ‘Door mijn moeder?’ vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd alweer. ‘Ik vind mensenbloed vies ruiken’ lachte ik. Ze keek me eerst raar aan maar daarna knikte ze en rende weg. Ik rende naar het bos en dronk twee herten en een grizzly op. Zo had ik nog wel genoeg voor een week. Langzaam liep ik terug naar huis. Plotseling rook ik weerwolf en een paar seconden later stond er een witte wolf voor me. Ik keek hem aan en zag in de ogen dat het Noek was. ‘Noek…wat ben je mooi’ zei ik en bewonderde haar vacht. Ze gromde. Wat nou mooi! Ik haat je bloedzuiger! Jij hebt mij dit aangedaan! Dacht ze. Ik keek weer droevig naar haar. ‘Noek, het wolven-gen zat in je genen, ik heb er wat mee te maken door mijn vampier zijn, maar ik heb jou verder niets aangedaan.’ zei ik. Ze gromde harder. Lieg niet! Het komt door jou! Je gaat hiervoor boeten! Ik zit er mijn levenlang aanvast, jij niet! Dacht ze. ‘Ik niet? Noek ik ben een vampier, ik blijf eeuwig leven! Ik heb dit leven ook niet gekozen Noek! Ik hoorde minstens vijftien jaar geleden dood zijn gegaan, maar ik werd gebeten door Carlisle. Eerst was ik er blij mee, want ik had geen familie meer, en nu wel. En je moet weten dat als ik geen vampier was geworden, ik jou moeder niet opnieuw had ontmoet en dat jou moeder je vader niet had ontmoet, en jij en Meggie er nooit geweest waren’ vertelde ik. Even ging er een droevige blik over Noek gezicht heen. En toen ging ze in aanvalhouding staan. Ze gromde en dacht: Ik geloof je wel, maar toch haat ik je. Ik vond je altijd een soort moeder van me, maar toen dit me overkwam niet meer. Jij en je familie hebben mij dit aangedaan, en jij bent de eerste die hiervoor gaat boeten en daarna die broer van je, Morgan. Nu was het mijn buurt om te grommen, waardoor ze schrok. ‘Je blijft van Morgan als Noek, hij is mijn broer niet, hij is mijn man en jij en Meggie waren een soort dochters van me, maar nu je je zo gedraagt zou die band met jou opnieuw moeten groeien. Ik vergeef je het, maar dit ging te ver. Ik zie je wel weer Noek, als je mij ooit weer wil zien’ vertelde ik. Ik keek haar recht in haar ogen aan en wou weg rennen, maar Noek viel me aan. ‘Noek!’ schreeuwde ik maar ze bleef me bijten. Waarom lukt het niet?! dacht ze. ‘Omdat ik een gave heb die ervoor zorgt dat ik niet dood kan alleen als ik die gave uitzet’ zei ik. Zet hem uit! dacht ze grommend. ‘Nee, ik laat me niet vermoorden door mijn ‘dochter’. Als ik dood wil dan laat ik dat mijn vijand wel doen’ zei ik en duwde haar van me af. Ik stond op en rende naar mijn huisje. Ik ging op de bank zitten en begon te snikken. Als mijn leven zo door gaat, mijn soort dochter van wie ik hou die mij haat en mij wou vermoorden, dan word ik nog helemaal gek. Ik gaf om haar en zij niet om mij, waar heb ik dit aan verdient?!