42. Vroeg

‘Inge!’ riep ik en rende op haar af. Haar buik was al behoorlijk dik, ze moest nog maar één maand. ‘Wat is er?’ vroeg ik bezorgt. Ze antwoorde niet en haar blik was pijnlijk. ‘Carlisle kan je haar onderzoeken?’ vroeg Seth. ‘Natuurlijk, wat is er aan de hand?’ vroeg Carlisle. Toen hij dat vroeg kreunde Inge van pijn. ‘Dat’ zei Seth. Carlisle keek bezorgt naar Inge. ‘Carlisle wat is er?’ vroeg Seth. ‘Weeën’ antwoorde Carlisle. ‘Carlisle, zo vroeg? Gaat dat wel goed met de baby’s?’ vroeg ik bezorgt en ik pakte Inge’s hand vast. ‘Ik weet het niet, het zijn waarschijnlijk geen normale kinderen’ antwoorde Carlisle. ‘Het wolven-gen?’ vroeg ik. Hij knikte ‘Misschien groeien ze hierdoor sneller’ zei hij. Hij keek Seth aan. ‘Hoelang is dit al bezig?’ vroeg Carlisle. ‘Een uur’ antwoorde Seth. Carlisle knikte en keek mij en Edward aan. ‘Neem haar mee naar mijn werkkamer’ zei hij. Beiden knikten we en ik tilde Inge op. Snel rende ik de trap op en Seth liep achter ons aan. Ik legde Inge op de stoel-bed-tafel-ding neer. Ik moet echt eens een keer al die namen gaan leren van dokters spullen. Carlisle kwam de kamer in en stuurde mij weg. Waarom nou weer? Ik kon hem toch helpen? Ik liep naar beneden. Iedereen wachtte af totdat er iemand naar beneden kwam. Seth en Edward mochten wel bij Inge blijven. Nou weet ik dat Edward hier meer verstond van heeft, maar ik kon toch wel helpen?! Ik was haar beste vriendin. Na een uur hoorde me gehuil van boven komen en ik glimlachte. Een kwartier later riep Edward ons en ik rende als eerste de trap op naar boven. Daar lag Inge op het bed in mijn oude kamer, met twee meisjes in haar armen. Seth keek haar vrolijk aan. Mijn glimlach werd groter en ik ging op het bed zitten. Ze keek me blij aan. ‘Hoe gaan ze heten?’ vroeg ik aan Inge. Ze keek Seth aan. Ze wees het ene meisje in haar armen aan met blonde krulletjes. ‘Noek’ zei ze en wees het andere meisje aan met bruine haartjes. ‘Meggie’ zei ze. Ik lachte. ‘Mooi’ zei ik. Noek en Meggie werden door haast iedereen vast gehouden. Maar Inge had rust nodig en Carlisle stuurde ons weg. Wat had Inge geluk met twee dochters. Het was zeker dat ze het wolven-gen in zich hadden dus zouden ze waarschijnlijk ook sneller groeien, niet zo snel als Renesmee, maar wel snel.