Ups and downs in the real world.. [1]with TH

"Nee!!” ik rende door de tourbus naar buiten en viel letterlijk de bus ‘uit’. Georg was me wat aan het plagen en had de andere jongens opgefokt om hem mee te helpen. En dus zaten ze nu met zijn vieren achter mij aan!! ik begon te lachen toen ik op de grond lag en ik rolde om. Georg had mij zien vallen en hield zich vast aan de deurpost, om niet van het lachen ook op de grond te vallen. Tom, Bill en Gustav hadden niet gezien dat ik gevallen was en hadden ook niet door dat Georg daar stond. En dus knalden ze met volle vaart tegen Georg op. Ik begon alleen nog maar harder te lachen en Georg lag inmiddels languit over de vloer in de bus. “Aaarrgg, Georg!! Kan je de volgende keer niet even waarschuwen dat je stopt en gaat staan lachen?!” Klaagde Bill en hij wreef over zijn hoofd heen. ik rolde nu inmiddels van het lachen over de grond heen. gelukkig heb ik meestal zwart aan, dus dat het mega vies wordt, hoef ik niet bang over te zijn. Tom was al opgestaan en keek, met open mond, naar het liggende tafereel in de bus. Gustav hing er ook een beetje bij te lachen en hield zich vast aan een deurleuning. Georg keek naar Bill die met moeite opstond, en kon nogsteeds geen woord uitbrengen van het lachen. ik schudde mijn hoofd en probeerde op te staan. Georg zag dat ik opstond en stond zelf ook vlug op. Hij had beter even kunnen wachten totdat Bill normaal bij hem was weggekomen want hij knalde met zijn hoofd tegen die van Bill. Echt ik kreeg gewoon last van mijn buik van het lachen! Tom zag mij lachen en sprong vlug van het afstapje af, waar ik over was gestruikeld.

Hij kon zich niet inhouden en sprong boven op me zodat ik opnieuw op de grond lag. Alleen dan dit keer met een Tom Kaulitz die boven op me lag. Ik slaakte een kreet van verbazing en ik plofte dus neer op de harde grond. En zo lagen we daar, Tom op mij, Bill en Georg wreven allebei over hun zere hoofden en Gustav hield zich nogsteeds vast aan de deurleuning. “Oow, Tom… wwiill… je aaaallsjeblieft… van me afgaan!!” bracht ik met moeite uit en ik duwde hem van me af. Alleen dat lukte niet. Tom probeerde om op te staan en dus steunde hij met zijn handen naast mijn hoofd en drukte hij zich van me af. Ik slaakte een grote zucht van vrijheid en opluchting! Ik zag hoe hij wankelde en ik dacht dat hij weer zou vallen. Daarom rolde ik me opzij en stond ik toen pas op. Tom had een grijns op zijn gezicht terwijl hij me vroeg: “Gaat het wel Liz??” “Ja hoor, prima!” zei ik lachend en ik veegde de modder en grassprietjes van mijn broek af. Ik keek naar Bill en Georg die de bus uitstapten gevolgd door Gustav, die nogsteeds de slappe lach had.
dit is nu al saai... en dan ben je nog niet eens begonnen!!!!( en bedankt maarweer!)
pieppieppiepieppieppieppiep................gaaat wel....

“Zullen we nu maar rustig aan doen??” vroeg ik en ik hield mijn hand op mijn buik omdat die nogsteeds zeer deed als ik ademde, omdat ik zonet zo had gelachen. “Whaha, is goed!” gierde Gustav en hij leunde tegen de bus aan. “Weetje Gus… die bus kan altijd vies zijn…” zei Bill droog en hij keek naar Gustav die ophield met lachen. hij sperde zijn ogen en sprong gillend bij de bus vandaan. Ik kon me nauwelijks inhouden, maar toch lukte het me met alleen een beetje grinniken. “Ik ga denk ik maar de bus weer in… word me te druk hier!” riep Tom en hij liep de bus in zonder verder iets te zeggen. Ik en Georg keken hem met opgetrokken wenkbrauw na en keken toen naar Bill en Gustav die Tom ook al verbaast nakeken. Ik haalde mijn schouders op en keek even naar de rest van de jongens. “Ik denk dat ik ook maar weer naar binnen ga. Krijg het koud hiero!” zei ik en ik bibberde bij dat laatste. Georg, Gustav en Bill lachten nog even en ik liep naar binnen. “Vind je het gek dat je het koud krijgt buiten! Het is winter en jij draagt een shirtje voor in de zomer!!” riep Bill me lachend achterna en hij kwam de bus ook in. Ik draaide me naar hem toe en haalde mijn schouders op en glimlachte. “Nou en? Zo ben ik. Ik ben raar!” zei ik zo serieus mogelijk.

Tom was aan het eettafeltje gaan zitten en schoot, toen hij mij hoorde, in de lach. “Hij kan nog wel lachen!!” zei Bill met een grijns toen hij Tom hoorde lachen. Georg liep achter Bill en gaf hem een klap tegen zijn achterhoofd. “Najaa zeg!!” zei Bill beledigd en hij keek naar Georg die en bigsmile opzette. Ik schudde opnieuw mijn hoofd en ging op een stoel zitten bij het raam. Ik dacht wat na over de concerten die we deze week nog hadden. Eigenlijk is dat altijd heel vermoeiend. Tenminste dat vind ik dan. Ik ben er inmiddels na die jaren wel aan gewend maar het is en blijft hetzelfde. Gustav heeft altijd last van zijn benen en voeten door het drummen. Georg en Tom hebben heel af en toe wel eens last van hun vingertoppen en ik en Bill zijn moe van het rondspringen over het podium. Maar toch we blijven lachen. naja Gustav niet egt vanwege de kramp… ik staarde een tijdje voor me uit naar buiten en had niet door wat de jongens deden of zeiden.
het word ook steeds saaier|!!!!! (zijkerd!!!)
gaat nog........ maar togh ik verveel me dood!!!!

we zijn niet druk!!
“Waar denk je aan??” fluisterde iemand plotseling. Ik veerde op van schrik en keek naast me. De jongens waren met zijn vieren om me heen gaan zitten en waren blijkbaar al een hele tijd naar me aan het kijken. “He wah??” vroeg ik nogsteeds geschrokken en Bill grinnikte. “Waar dacht je aan?” vroeg hij en hij keek me aan. “Aan de concerten van deze week.” Zei ik en ik keek een beetje naar de jongens. “Oow, tuurlijk! Kan ook niet anders met jou!!” zei Georg plagerig en hij rolde met zijn ogen.

nein!!!
.

maybe..
.