De Zweinstein Express

Aangezien pap niet wist wat ik Tristan allemaal had verteld, moest ik afscheid van hem nemen op het gewone perron 9. ‘Ontzettend bedankt voor al je hulp, Tristan! Ik weet echt niet wat ik zonder jou zou moeten.’’Nou, als je ademhaalt kom je al behoorlijk ver.’ Ik lachte en omhelsde hem. ‘Kom op Ali, straks komen we te laat!’ Pap liep mijn kant al op. Terwijl ik wegliep hield Tristan me tegen: ‘Hier, ik denk dat je er wel wat aan hebt.’ Hij stopte een opgevouwen briefje in mijn hand, ik stopte het snel in mijn zak zodat pap het niet op zou merken. ‘Doei!’’Tot de volgende vakantie!’ Ik keek Tristan na en huppelde snel achter de rest aan. ‘Dit is de juiste muur.’ Toen we erdoorheen waren gerend, zagen we overal dieren, bagage en vooral hectiek.
‘Ik ga Korzel en Kwast zoeken, tot zo!’ En weg was Draco. Ik wilde achter hem aan gaan, maar botste tegen iemand op. Het was een meisje met donkerblond, krullend haar. ‘Oh sorry! Hoi, ik ben Hermelien. Hermelien Griffel.’ ‘Ik ben Alicia Stargazer. En ik was degene die tegen jou opbotste, ik zou sorry moeten zeggen!’ Ze lachte. We kletsten wat, maar na een tijdje moest ze er weer vandoor. Ze rende richting een jongen die zijn koffers weer inpakte, nadat ze open waren gevallen doordat hij over ze gestruikeld was. Ze kenden elkaar duidelijk en iedereen kon zien dat ze hartstikke verliefd waren. Even later kwam Draco weer terug, pakte mijn koffers(‘Hé, is 6 koffers niet een beetje te veel om te dragen?’ ‘Nee hoor. Hngg…’) en we liepen samen verder. ‘Ali!’ Ik draaide me om, pap liep naar me toe. ‘Let goed op jezelf, oké?’ ‘Beloofd. Dag pap!’ Ik zoende hem op zijn wang en liep terug naar Draco, die de koffers intussen al had geloosd. Ik pakte zijn hand beet en ging de trein in, terwijl ik pap nazwaaide.
Er galmde een stem door de gangen: ‘Beste tovenaars en heksen, omdat een plaats naast Draco Malfidus vorig jaar uitliep op een vernietigde wagon…’ Ik keek naar Draco, hij glimlachte. ‘Oh, die Patty toch.’ ‘…zijn jullie nu alvast ingedeeld. Op de briefjes bij de coupés staat wie waar moet zijn. Veel plezier en een fijne rit!’ ‘Welke br-’ Voordat ik mijn zin af kon maken, verschenen er uit het niets briefjes op de deuren. We liepen van briefje naar briefje, ik keek links en Draco rechts. ‘Godver…’ ‘Wat is er?’ ‘We zitten bij Potter en z’n miskleunen. Kom op.’ We gingen de coupé binnen en links zaten Hermelien en de roodharige jongen, in het midden schijnbaar Potter. Toen Hermelien me zag, glimlachte ze naar me, maar toen ze merkte dat ik Draco’s hand vasthield keek ze meteen een andere kant op. Ach, her loss, not mine. Toen we eenmaal zaten keek Potter op. Hij had een roodachtig aura, met een zwart lint erdoor. Ik had nog nooit zo’n lint in iemands aura gezien. Het moment dat hij me aankeek greep hij naar zijn hoofd en kreeg ik ook knallende koppijn. Langzaam groeven mijn nagels in Draco’s hand, in mijn ooghoek zag ik dat hij naar me keek, terwijl ik star voor me uitstaarde. ‘Hé Ali, gaat het wel?’ zei hij zachtjes tegen me. Ik knikte terwijl ik op mijn lip beet, de tanen sprongen in mijn ogen. ‘Harry, Harry! Is het je litteken?’ Grote bezorgdheid aan de overkant. Ik begon tegen e pijn te vechten en langzaam wed de hoofdpijn draaglijker, ik kon weer normaal ademhalen. ‘Het gaat wel weer.’ Ja, dankzij mij. Hermelien staarde me bedachtzaam aan, ik heb het vermoeden dat ze het hier niet bij gaat laten. Draco wringde zijn hand los en stond op. Er zaten behoorlijk diepe halen in, het begon te bloeden. ‘Ik ga even ergens kotsen, ik word ziek van die Potterlucht.’ Hij liet me gewoon in de steek! Ik ging maar uit het raam staren. In de weerspiegeling zag ik Hermelien blozen. Haar gedachtes waren zo sterk dat het wel leek alsof ze ze hardop zei. Oh, wat is Ron toch leuk…Ah, de jongen met het rode haar heet dus Ron. De deur schoof open en Draco kwam binnen, hij had pleisters op zijn hand waar ik hem gekrabd had. Nou Draco terug was moest ik naar de wc. ‘Ik ga even naar de wc.’ Ik glimlachte naar Draco. Hij zette smeekoogjes op, maar ik kon echt niet blijven. Ik ging naar de wc en toen het snoepkarretje voorbij kwam in de gang kocht ik smekkies in alle smaken en een chocoladekikker. Op mijn weg terug rende Ron naar het karretje. ‘Wacht, ik wil nog…’ Toen hij zich langs mij manoeuvreerde moffelde hij er een hoi uit. Alhoewel het ook een rot op had kunnen zijn. ‘Hoi Ron-’ Shit, shit, shit! Hij stopte, draaide zich om en keek me argwanend aan. ‘Hoe weet je hoe ik heet?’ Snel denken- in ben niet goed in liegen… Natuurlijk! ‘Dat hoorde ik van Hermelien.’ Feitelijk gezien was dat ook zo. ‘En hoe ken je Hermelien dan?’ vroeg hij ietwat geïrriteerd. ‘Ik heb haar ontmoet op het station. En wat heeft Draco eigenlijk tegen Harry?’ ‘En hoe ken je Harry nou alweer!?’ Hij was niet bepaald snugger zeg. ‘Nou, jullie riepen net gezellig zijn naam honderd keer door de coupé…’ Hij sloeg zichzelf voor zijn hoofd. ‘Oké, dat was een stomme vraag. Serieus, Harry vs Draco? Nooit iets van gehoord? Dan ben je de enige in Zweinstein. Nu ik erbij nadenk, ik heb je nooit eerder gezien. Dan ben je zeker een eerstejaars. …wat moet Draco nou weer met een eerstejaars?’ ‘Uhm, ik ben een tweedejaars. Nu ja, het is mijn eerste jaar op Zweinstein, maar ik kom in de tweede. Mijn zusje Kaitlynn ook.’ Hij keek me verward aan. ‘Aha… Maar als je nog nooit op Zweinstein bent geweest, hoe heb je Draco dan ontmoet?’ Waarom zijn ze aardig tegen me als ik ze alleen tegenkom en kijken ze me niet eens aan als ik bij Draco ben? ‘Onze vaders waren bevriend op Zweinstein en Draco en zijn vader hebben de afgelopen maanden bij ons gewoond.’ Hij keek me met oprechte medelijden in zijn ogen aan. Hij moet hem echt haten. ‘Wat je doet is gevaarlijk spel. Draco is gevaarlijk.’ Hij keek me goed aan, het leek alsof hij me probeerde te peilen. ‘Op welke afdeling zat je vader?’ ‘Griffoendor, net als mijn moeder. Hoezo?’ Zijn mond viel letterlijk open. ‘Lucius had een Griffoendorvriend? Maar… Dan ben jij James en Gabriella’s dochter!’ Oké, dat ik wist hoe hij heette- maar hij kent mijn ouders? ‘Uh, ja. Hoe weet je dat? Waar ken je ze van?’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Nu weet ik echt niet wat je met Draco moet. Je bent een pure Griffoendor! Weet je wat, als we aangekomen zijn en je officieel ingedeeld bent, moet je Hermelien eens opzoeken. Ze kent de school en vooral de bibliotheek uit haar hoofd. Zij kan je brengen waar je moet zijn. Kom, laten we teruggaan naar de coupé.’ Onderweg vertelde Ron me over het geval Draco-Harry. En ik wilde dat ik kon zeggen dat het me verbaasde wat Draco allemaal geflikt had, maar dat deed het niet. Alles wat Ron zei klonk precies als de Draco die ik nog niet zo goed had leren kennen. Maar hij kon het natuurlijk niet maken om aardig te zijn. Niet tegenover zijn Zwadderichreputatie, maar vooral niet tegenover zijn ouders. Na een paar maanden met Lucius, kon ik me de vrouw die hem zou trouwen nauwelijks voorstellen. Ron liep als eerste naar binnen en kninkte naar Harry en Hermelien. Het was schijnbaar een teken, want ze lachten meteen naar me. Ik lachte ietwat verward terug. Af en toe wat over-en-weer-gevraag, maar het grootste deel va de reis was het doodstil. Op een gegeven moment voelde ik de trein afremmen, een hoog gesnerp van de remmen klonk door de hele trein. Het gaf me kippenvel. We liepen naar buiten, waar Kaitlynn meteen om mijn nek hing. ‘Heeey zussie! Ik heb me toch een aardige mensen ontmoet joh! Kom op, laten we naar Zweinstein gaan!’ Ik pelde haar van me af en pakte mijn koffers.