018~

Nia Fabregas

Ik liep snel naar de lift en drukte op de knopjes. Straks heeft iemand mijn schriftje gevonden, dat mag echt niet! Niemand mag weten wat er in staat. Toen de lift eindelijk op de goede verdieping was, rende ik snel uit de lift. Ik stormde mijn, nou ja mijn oude, kamer in en keek verbaasd naar de persoon in mijn kamer. Nicklas. Nicklas met mijn schriftje. “Eh, dat is niet van jou.” Zei ik en ik keek hem boos aan. “Dat weet ik.” Zei Nicklas eigenwijs. “En waarom heb jij die dan in je handen?” zei ik iet wat geïrriteerd. “Ik zag hem liggen en ik wou kijken wat het was.” Zei Nicklas en hij wou het schriftje open doen. “NIET ERIN KIJKEN!” riep ik en ik rukte hem uit zijn handen. “Heb je er al ingekeken, of was dit je eerste poging?” vroeg ik snel. “Dit was mijn eerste poging, staat er iets in wat ik niet mag lezen?” vroeg Nicklas met een grijns. “Ja dat gaat jou niks aan, eikel.” Siste ik en ik wou boos weg lopen. Ineens bedacht ik me iets. “Waarom ben jij eigenlijk hier? Ik had volgens mij gezegd dat ik je niet meer wou zien.” Siste ik. “Ik eh. Ik zocht Cesc.” Stamelde Nicklas. “Oh maak dat de kat wijs.” Riep ik boos. “Nou dat zal ik straks maar doen, die is tenminste slimmer dan dat jij bent.” Zei Nicklas met een glimlach. “Dat neem je terug.” Zei ik verontwaardigd. “Als ik mag zien wat er in het schriftje staat.” Zei Nicklas en hij pakte snel het schriftje uit mijn handen. “Geef terug.” Riep ik boos. “Nee.” Zei Nicklas met een glimlach en hij opende het schriftje. “GEEF TERUG EIKEL!” Schreeuwde ik en ik stormde op Nicklas af. Nicklas klapte het schriftje dicht en hield hem hoog in de lucht. “Ja daar kan ik niet bij, je bent te lang klootzak.” Siste ik. “Weet ik, waarom denk je anders dat ik hem boven mijn hoofd houd?” zei Nicklas met een glimlach. “Geef. Nu. Dat. Schriftje. Terug.” Siste ik en ik sprong om hem af te kunnen pakken. “Nee.” Zei Nicklas en hij keek me diep in mijn ogen aan. “Dan maar op een andere manier.” Siste ik en ik gaf hem een stomp tegen zijn schouder. “Au. Je slaat best hard voor een meisje.” Zei Nicklas lachend. “Geef nou verdomme mijn schrift terug! Cesc en Rose staan buiten te wachten. Eikel! Ik haat je gewoon!” Riep ik en ik sprong nog een keer. “Die kunnen nog wel even wachten, ze hebben tenslotte vijf jaar op jou gewacht.” Siste Nicklas. “Ah, heb ik een gevoelige snaar geraakt?” zei ik met een glimlach. Nicklas gooide het schriftje naar achter en ik wou snel langs hem om het schriftje te pakken. “Dat dacht ik dus niet mevrouw.” Zei Nicklas en hij duwde me tegen de muur aan. Hij zette zijn handen naast mijn hoofd en boog voorover. Hij keek me met een glimlach aan en even dacht ik dat hij me zou zoenen. Met Nicklas zoenen.. Nicklas.. “Waarom haat je mij?” fluisterde Nicklas. “Moet je dat nog vragen?” zei ik met een spottende lach. “Je hoort het toch.” Fluisterde Nicklas en hij boog zijn hoofd nog iets verder naar voren. “Ik haat je om wie je bent. Ik haat je gezicht, ik haat je geur. Ik haat je gedrag, ik haat je karakter. Ik haat de manier waarop je voetbalt, ik haat de manier waarop je praat. Ik haat gewoon alles aan je.”zei ik en ik keek Nicklas aan. “Geloof je jezelf nou echt?” zei Nicklas met een glimlach en hij streelde over mijn wang. Ik kreeg kippenvel van zijn aanrakingen. Oke Nia, geef je niet over. Je haat Nicklas, je haat Nicklas! “Ja ik geloof het zelf, laat me er nu langs.” Zei ik en ik probeerde Nicklas weg te duwen, iets wat dus écht niet lukte. “Serieus, laat me er langs of je zult nooit kinderen krijgen.” Siste ik. “Wat jij wilt madame.” Zei Nicklas en hij stapte naar achter. Ik rende snel langs hem heen en pakte mijn schriftje. “Tot nooit meer ziens klootzak.” Riep ik en ik rende snel weg. Ik keek nog even achterom en zag dat Nicklas daar met een pijnlijke blik stond. Oh Nia, waarom heb je al deze woorden gezegd? Je weet dat je van hem houdt, je weet dat je hem wilt en nog zeg je het. Geen Nicklas voor mij.