1)Dood en dan?

BELLA P.O.V.

Ik werd wakker maar ik deed mijn ogen niet meteen open.
De reden daarvoor was heel simpel. Ik lag zo lekker. Ik was vrij zeker dat de realiteit nooit zo comfortabel kon zijn. Bovendien wilde ik de mensen van wie ik hield niet bang maken met mijn onwetendheid. Want ja, ik wist totaal niet wie ik was en al helemaal niet waar ik wakker zou worden. Ik probeerde me te focussen. Al mijn herinneringen leken zo vreselijk ver weg. Alsof de laatste seconde dat ik bij bewustzijn was al jaren geleden was. Zou dat het zijn? Zou ik al zo lang geslapen hebben? Zo voelde het in ieder geval.
Plots wist ik weer wie ik was. Ik was Bella. Bella Swan. Eigenlijk Isabella, maar ik had Bella liever.
Mijn vader heette Charlie Swan en mijn moeder Renée Wilson. Toen ik hun namen dacht herinnerde ik me meer van hen. Ik zag hun gezichten voor me en wist wat voor mensen ze waren. En dat ik zielsveel van ze hield.
En dan had je ook nog Jacob. Mijn beste vriend die ongetwijfeld dolgelukkig zou zijn als ik mijn ogen opende. En mijn vrienden Angela, Ben, Jessica en Mike. Ik hield van hen allemaal, maar er waren nog mensen die ik erg hard miste en die waarschijnlijk niet eens wisten dat er iets gebeurt was. De Cullens. Toen ik aan hen dacht verscheen er een beeld achter mijn oogleden. Een gezin dat uitsluitend bestond uit volmaakte gezichten. Ik miste ze allemaal: de geduldige Carlisle en de liefhebbende Esmé, moeder en vader figuren van het gezin van wie ik net zo veel hield als van mijn eigen ouders. Jasper en vrolijke Alice die ik als een zus beschouwde en die mij nadat ze zeven maanden vertrokken waren op had gebeld en daar sindsdien een maandelijkse gewoonte van had gemaakt. De onbezorgde Emmet en de bloedmooie Rosalie met wie ik het niet zo goed kon vinden als met de rest van het gezin maar toch miste ik haar ook.
En de beste voor het laatste.
Edward. Mijn wereld, mijn alles. Zou hij mij ook missen? Een beetje maar? Wat zou hij denken als hij hoorde wat er gebeurt was? Hij zou zichzelf waarschijnlijk de schuld geven van wat er gebeurt was zo was hij nu eenmaal...Maar wat was er eigenlijk gebeurt? Ik wist het niet...Misschien moest ik mijn ogen maar eens openen en kijken wat mijn menselijke familie me kon vertellen.
"O!" Bracht ik verbaasd uit toen ik de mooie kamer rond keek. Ik droomde kennelijk nog. De kamer had een zachte blauwe tint en het bed waar ik in lag leek zo uit een sprookje te komen. "Wat mooi," mompelde ik. Ik had geloof ik toch niet zo veel haast om wakker te worden.
Ik keek nog eens rond en zag plots een meisje zitten in een groot hemelbed. Ik keek haar gebiologeerd aan en wachtte tot zij iets zou zeggen. Het was een mooi meisje en ze leek net zo gefascineerd door mij als ik door haar.
O, dat was ik zelf. Ik keek in een spiegel.
Ik wilde de dekens van me afgooien en kwam tot de ontdekking dat ze vanzelf weg zweefden als wolken.
"Cool. Dit is de beste droom ooit," zei ik. Ik wist niet waarom ik dat hardop zei. Misschien hoopte ik gewoon dat ik me meer zou herinneren als ik wist hoe mijn stem klonk. Het hielp in elk geval. Ik kon me de afgelopen paar maanden weer herinneren. Hoe Jacob me geholpen had, me altijd had verdedigt tegenover zijn broeders en hoe hij nooit om meer gevraagd had dan een vriend voor me te zijn, hoewel hij wel naar meer verlangd had. Ik herinnerde me ook dat ik de afgelopen paar weken overwogen had om hem dat te geven. Ik besloot op dat moment dat ik het zou proberen, ik zou proberen om van hem te houden zoals hij van mij hield, maar daarvoor moest ik eerst wakker worden. En hoe langer ik erover na dacht hoe sterker ik ervan overtuigd was dat ik liever niet al te snel wakker werd. Ik herinnerde me de scheurende pijn die ik gevoeld had vlak voor ik weg zweefde en ik wilde liever niet nadenken aan hoe beroert ik eraan toe zou zijn als ik wakker werd.
Wie weet zou Jake me zelfs niet meer willen. Ik richtte mijn aandacht op de kamer om mezelf af te leiden. Ik keek weer naar de spiegel die bij een kast bleek te horen en zag dat ik een eenvoudige witte jurk aan had die tot enkele centimeters boven mijn knieën kwam.
Ik was nieuwsgierig en bovendien bedacht ik me dat als Alice het me kwalijk zou nemen als ik het niet deed, ook al was dit maar een droom, dus ik opende voorzichtig de kast.
Ik zag een rek vol met jurken die ik om eerlijk te zijn allemaal prachtig vond. Ik koos een kleurige zomerjurk en hield hem voor me om te kijken hoe het eruit zag. En tot mijn verbazing vloog er plots een hele zwerm vlinders op die zich rond mijn lichaam verzamelden en toen samensmolten tot de jurk die twee seconden geleden nog aan de kapstok gehangen had. Eentje vloog nog wat doelloos rond en nestelde zich onder mijn nek waar zijn voelsprieten plots immens lang werden en zich om mijn hals vlochten om zo een ketting te vormen. Ik was nauwelijks van de schrik bekomen toen ik plotseling omgeven werd door mist en voor ik met mijn ogen kon knipperen was die alweer verdwenen. Ik keek om me heen en zag de witte jurk aan de kapstok hangen.
Diep onder de indruk wilde ik een andere proberen om te kijken wat er dan zou gebeuren maar ik werd afgeleid door een geluid dat van buiten leek te komen. Ik keek om me heen en zag een schattig roodborstje dat met zijn snavel tegen het raam tikte.
"Hallo kleintje. Wil je naar binnen?" vroeg ik. Het roodborstje leek te knikken dus ik gooide de ramen open en liet hem naar binnen. Vrolijk kwetterend vloog hij de kamer rond terwijl ik de omgeving buiten bekeek. Ik zag een prachtig landschap, de zon was nog niet op maar dat was slechts een kwestie van minuten. Ondanks het gebrek aan licht kon ik het landschap perfect zien. De boom met al zijn bloesems, de groene heuvel waar hij op stond, het paard dat bij de rivier die als een glimmend blauw lint door het landschap kronkelde lag te slapen.
"Jij bent wel een vroege vogel is het niet?" vroeg ik terwijl ik me omdraaide en het roodborstje op de rand van mijn bed zag zitten.
"De zon is nog niet op of jij gaat al bedelen voor een kruimeltje brood. Daar kom je toch voor?" En weer leek het beestje te knikken.
"Ik zal eens kijken of ik wat lekkers voor je kan vinden," zei ik terwijl ik naar het vogeltje toeliep om het te strelen.
"Als ik iets zoek om te eten wil jij dan voor me zingen alsjeblieft?" vroeg ik terwijl ik mijn vinger over zijn borstje streek. Als antwoord op mijn vraag begon de vogel een bekende melodie. Edward's slaapliedje. Ik kende het en neuriede mee terwijl ik de kamer rond keek op zoek naar iets te eten voor de vogel. Plots merkte ik een glazen kast op waarin een kom zangzaad en een kom water stonden. Ik opende de kast en zette de kommen er bovenop. Ik keek naar de vogel die druk bezig was met zingen. Ik liep naar hem toe en liet hem op mijn vinger springen.
"Zo is dit goed?" vroeg ik terwijl ik hem bij het zangzaad af liet stappen. Als antwoord kreeg ik een vrolijk wijsje dat me zin gaf om te dansen. Ik voelde me zo gelukkig.
"Eigenlijk moet je een naam hebben," mompelde ik. "Wat denk je van Melody?" vroeg ik. Het vogeltje keek me aan en floot toen iets dat volgens mij instemmend bedoeld was.
"Melody dan. Is het hier niet fantastisch?" vroeg ik om me heen kijkend. Melody dronk wat en knikte. Ik liet haar rustig op krachten komen. Ik ging de kamer wat beter verkennen. Ondertussen kwam de zon op en kwam er een rode gloed door de ramen. Ik hoorde hoe ook de andere vogels Edwards slaapliedje zongen en neuriede rustig mee. Ik ontdekte een schildersezel, een ingebouwde boekenkast, een piano, een harp en een heleboel foto's van iedereen waarvan ik hield. Bij de boekenkast zag ik een foto van Charlie, Renée, Phil en mijzelf. Ik herinnerde me dat moment wel. Charlie was mij en Renée op komen zoeken in Phoenix en we waren een ijsje gaan eten.
Bij de schildersezel zag ik een foto van mij, Alice en Esmé. Ook dit tafereel kwam me bekend voor. Esmé was dol op tekenen en had mij en Alice gevraagd even te poseren. We moesten maar enkele seconden stil staan zodat ze ons goed in haar hoofd kon prenten en daarna mochten we weer gaan. Het was een heel mooi portret geworden Edward had gezegd dat het bijna even mooi was als ikzelf. Om de een of andere reden werd ik niet verdrietig van de herinnering alleen blijer.
Aan de muur bij het raam stonden nog een aantal foto's. Van mij en mijn vrienden, op het strand, in Port Angeles, met kerstmis vorig jaar... Bij de kast hingen nog een paar foto's van de stelletjes die ik kende. Angela met Ben, Jessica met Mike, Alice met Jasper, Esmé met Carlisle, Rosalie met Emmet, Charlie met Sue, Renée met Phil, Leah met Austin(ingeprent), Sam met Emily, Quil met Claire, Jared met Kim en Paul met Rachel. Aan de piano hingen verschillende foto's van Edward en mij. Maar de herinneringen deden geen pijn zoals gewoonlijk. Ik kon er nu aan terug denken zonder verdriet te voelen over wat ik verloren had. Ik was dankbaar voor wat me gegeven was.
Edward en ik achter de piano, in een restaurant, de bioscoop, het eindejaarsbal en eentje waarin ik gewoon dol gelukkig in zijn armen lag. Nu zag ik dat ik er eigenlijk mooier uitzag als ik bij hem was. Ik kon haast zien waarom hij zich eerst wel tot me aangetrokken voelde. Nu ik er met afstand naar kon kijken was het zelfs moeilijk te geloven dat de verliefde blik in zijn ogen niet honderd procent puur en oprecht was.
Toen ik alle foto's bij de piano bestudeerd had keek ik naar de harp waar foto's van mij en Jacob hingen. Op het strand in La Puch hand in hand, bij mij thuis aan tafel, bij hem in de garage, eentje waarop hij als wolf stond en hij wat met me zat te dollen. Hij had zijn poten langs mijn hoofd gezet - ik was op de grond gevallen toen hij op me af was gesprongen - en mijn gezicht gelikt. En eentje waarin ik hem omhelsde, die dag toen we Sam en zijn roedel van de klif zagen springen. Er was er ook één bij van Jake's roedel - omdat Sam het wat moeilijk kreeg om al die weerwolven onder controle te houden had Jacob besloten om voor ieders gemoedsrust een deel van de roedel voor zijn rekening te nemen. Sam was hem daar eeuwig dankbaar voor. Jake beschermde Forks met zijn roedel terwijl Sam La Puch in de gaten hield met de zijne.
Ook aan het hoofdeinde van mijn bed hingen twee foto's één van Edward en één van Jake. De twee belangrijkste mannen in mijn leven.
Ik liep weer naar de kast om een nieuwe jurk te kiezen.
Ik nam een oranje jurk en hield hem voor me wachtend tot er wat zou gebeuren. Ik schrok wel even toen de jurk vlam vatte maar niet zo erg als net. Ik werd ook niet bang toen de jurk die ik aanhad ook in brand leek te vliegen, hoewel het er voor iemand van buitenaf vast had uitgezien alsof ik in brand stond.
Melody schrok er in ieder geval zo erg van dat ze verschrikt wegvloog.
Het was wel een raar gevoel. Ik voelde de hitte, de vlammen die langs me heen likten maar het deed geen pijn. Het was eigenlijk een aangenaam gevoel zoals wanneer je na een lange dag in een heet bad stapt.
Ik keek hoe de vonken die van me af sprongen in vlinders veranderden en samen weer een jurk vormden. Ik bekeek mezelf en gaf geen krimp toen ik zag dat één van de vlammen zich in mijn haar gevestigd had. Zoals ik min of meer verwachte vormde de vlam zich tot een vuurrode bloem.
Ik was blij met de jurk en bekeek hem rustig van alle kanten.
"Ik zou de blauwe proberen," zei een zachte stem achter me.
Ik draaide me om en zag een meisje staan dat erg hard op mij leek. Alleen de kleur van haar ogen klopte niet. En ik had natuurlijk ook geen vleugels. Toen ik haar beter bekeek merkte ik dat ze net gehuild had.
Ik wilde haar vragen wat er was maar bedacht me toen dat dat nogal onbeleefd was en keek in plaats daarvan naar de kast op zoek naar de jurk die ze bedoelde. Ik had hem al snel gevonden. Hij zag er eenvoudig en comfortabel uit, precies wat ik leuk vond. Ik hield hem voor me en keek in de spiegel waar ik ook zag dat het meisje naar het bed liep en zich op de rand zette. De stof veranderde in water en toen hij op mijn lichaam overvloeide ontsnapte er stoom dat even later weer in vlammen veranderden die dan weer een jurk werden.
Ik wierp via de spiegel nog een blik op het meisje terwijl de bloem in mijn haar in rook opging. Plots werd al mijn aandacht getrokken door een een prachtige waterlelie die aan het bandje om mijn schouder groeide.
Toen de verbijstering wegebde draaide ik me om en keek het meisje vragend aan.
"Sorry hoor maar wie ben jij?" vroeg ik aarzelend.
"Ik ben Flora," zei ze zonder me recht aan te kijken. Het leek haast alsof ze zich ergens voor schaamde.
"Ik ben Bella. Aangenaam kennis te maken Flora," zei ik vriendelijk in de hoop dat ze zich zo wat beter op haar gemak zou voelen. Ze keek op en er stonden tranen in haar ogen.
"Ik weet wie je bent," zei ze verdrietig.
"Flora? Wat is er met je?" Ik ging naast haar op bed zitten en plaatste een hand op haar schouder. Ik begreep niet waarom ze zo verdrietig was. We waren hier op een ongelofelijke plek. Ik kon nauwelijks geloven dat het maar een droom was, het was zo echt.
"Je zou hier niet zijn als ik mijn werk goed had gedaan," snikte ze.
"Hè wat bedoel je? Ik snap..." Plots realiseerde ik me dat dit geen droom was maar werkelijkheid.
Alles viel op zijn plek. De aangename sfeer, de bijzondere meubelen en kleren, de foto's met mijn herinneringen en dit meisje dat duidelijk een engel was...Ik was dood. Ik had de klap niet overleefd.
Mijn ouders, mijn vrienden en Jacob waren op dit moment aan het rouwen om mijn dood. Ik was in de hemel of iets in die richting.
"Flora, ben...wil je zeggen dat ik...dood ben?" vroeg ik ontsteld. Flora, snikte luid en knikte. Ik sloeg mijn armen om haar heen en wreef over haar rug.
"Kalm maar. Het is niet erg, het komt allemaal wel goed. Dat beloof ik je. Sssst kalm aan. Jij kan het toch ook niet helpen? Ik had zelfs nauwelijks tijd om te beseffen dat ik pijn had. Hoe zou jij me dan hebben moeten helpen?" Ik deed mijn best om haar te troosten, maar ik was zelf nog niet bekomen van de schok.
"Jawel Bella, ik had, ik zou...Ik ben je beschermengel, het is mijn taak je te beschermen maar in plaats daarvan zit je nu hier...Veel te snel. Je had moeten trouwen en kinderen moeten krijgen...maar door mijn schuld is dat allemaal niet gebeurt. Het spijt me zo, maar spijt helpt natuurlijk niets. Ik verdien eenzame opsluiting." Ik moest hier snel iets aan doen. Ik kon er niet tegen dat ze zich zo rot voelde.
"Flora, nu is het wel weer mooi geweest. Jij hebt niet bepaald de gemakkelijkste persoon toegewezen gekregen om te beschermen. Met mijn twee linkervoeten en aantrekkingskracht voor problemen. Je hebt het volgens mij geweldig gedaan. Je kan niet meer doen dan je best toch?"
Ze keek me even aan en knikte langzaam. "Wel dan?" Ze glimlachte.
"Je moest eens weten. Toen je naar Forks kwam zag ik hoeveel problemen je zou kunnen tegenkomen daar en ik kon geen enkele manier verzinnen om je zo te sturen dat je die allemaal zou ontlopen. Het feit dat ik geen weet heb van je gedachten hielp ook niet echt..." Ik keek haar verwonderd aan. "Beschermengelen weten de gedachten van hun beschermelingen. Gewoonlijk toch, maar door jouw gaven kon ik je niet horen en heel moeilijk sturen. Gelukkig dat je een goed persoon was want anders had ik het helemaal kunnen vergeten. Ik moest me dus richten op omgevings factoren en aanvankelijk had ik mijn hoop op Jacob gevestigd want ik had hem in je levenslijn gezien, maar toen die eerste biologieles zag ik dat Edward's ziel ook erg aan de jouwe gewaagd was. Nog sterker zelfs dan die van Jacob. En toen ik de situatie met Ardo besprak wist ik gewoon dat hij het moest zijn. Maar ja, het is wel niet helemaal uitgedraaid zoals verwacht en dus ging je terug naar je natuurlijke levensloop. Tot die Victoria daar natuurlijk een stokje voor stak," mompelde ze. Victoria. Natuurlijk was zij het.
"Wie is Ardo?" vroeg ik. "Edward's beschermengel," antwoordde Flora. Ze zei het met een bepaalde schittering in haar ogen.
"Je zal hem wel erg missen," gokte ik. Ze keek me weer een beetje moeilijk aan. O, jee. Dit kon nooit veel goeds betekenen.
"Wat is er?" vroeg ik onwillig terwijl mijn maag samen kneep van de spanning. "Edward is hier Bella. Hij hoorde dat je dood was en...Nou je weet wat hij zei op je verjaardag. Hij zei toen toch dat hij niet kon leven in een wereld zonder jouw..."
"Is hij hier?..." ik probeerde het te bevatten.
"Hij staat te wachten hij wilt je zo graag zien. Bella, hij houd van je." Ik wist dat ze de waarheid sprak, maar Edward kon niet dood zijn. Voor mij betekende dat niet meer zo iets vreselijks als het anders had gedaan, maar wat met Carlisle en Esmé?
"Weten zijn ouders het al?" vroeg ik met een brok in mijn keel.
"Dat weet ik niet. We zullen strakjes zien, maar geef Edward eerst de kans om met je te praten." Ik wilde hem heel graag weer zien, aanraken en kussen. Ik verlangde ernaar om zijn armen om me heen te voelen. Het verlangen was sterker dan mijn zorgen om zijn familie dus ik knikte.
"Waar is hij?" vroeg ik zachtjes. Flora lachte en keek subtiel naar de muur achter mijn bed. Ik keek ernaar en zag dat hij transparant was geworden. Ik zag twee jongens staan die wel broers leken. Allebei in het wit gekleed. Het enige verschil tussen de twee was dat eentje hemelsblauwe ogen en een stel vleugels had terwijl de ogen van de andere zachtgroen waren. Ze leken zich niet meteen bewust van het feit dat ik ze kon zien. De jongen met de groene ogen keek me met een blik vol liefde, wroeging en verlangen aan. Ik lachte naar hem en toen realiseerde hij zich dat ik naar hem keek. Zijn blik werd smekend en hij plaatste zijn hand tegen de muur ik stond op, liep naar hem toe en legde mijn hand op de zijne. Het kon me even niet meer schelen wat er allemaal om me heen gebeurde. Het enige wat nu telde waren Edward en ik.

Als jullie willen schrijf ik hier nog 1 allerlaatste hoofdstuk van maar anders zijn jullie vragen altijd welkom. Echt als je je ooit eens iets hebt afgevraagd bij de twilight stories kan je nu je antwoorden vinden. Dus zeg maar wat je graag in het volgende hoofdstuk hebt. Deze vakantie heb ik alleen weinig tijd. Huiswerk en zo. Sorry.