~1~

In alle haast ben ik vertrokken. Op de vlucht, zodat mijn zusje me niet vind. Ik heb alleen mijn kleine spullen bij me, Portemonnee, paspoort, Kleding, eten en drinken. Meer had ik eigenlijk niet. Alle meubels in mijn flatje stonden er al. Ik zat nu in de bus, een beetje te rommelen met mijn Iphone. Ik had hem van Skyla gekregen, met oordopjes. Ze had er allemaal muziek opgezet en spelletjes. Ik snapte niets van dat ding. Het enige wat ik wist was hoe ik moest bellen en hoe ik muziek op moest zetten. De enige nummers in mijn telefoon waren die van Skyla en van mijn verhuurder. Die kon ik nu trouwens ook wissen. Dus het enige nummer wat is had was die van Skyla, en die mocht niet weten waar ik naartoe was. ‘Laatste stop; La Push’ riep de buschauffeur. Ik stond op en liep naar buiten. Even denken waar stond dat huisje ook al weer? Ik liep het bos in en liep richting het strand. Mijn huisje stond in het bos, maar in de buurt van het strand. Ik hoorde de zee in de verte al en even later zag ik een huisje voor me staan, mijn huisje. Het was een klein huisje. Een keuken, een badkamer, een slaapkamer en een woonkamer, genoeg. Ik was blij dat er nog meubels in stonden, want die had ik niet. Ik liep naar de slaapkamer en gooide mijn tas op het bed. Ik haalde de kleren eruit en stopte ze in de ladekast die er nog stond. Mijn privé spullen legde ik in het nachtkastje naast me bed. Ik pakte de zak met voedsel en liep naar beneden. Gelukkig stond er ook nog een koelkast. Ik opende hem en zag dat er nog eten in stond, het gebruikelijke. Melk, kaas enzovoort. Ik legde mijn spullen erbij en deed hem dicht. Aangezien het al rond etenstijd was en ik geen honger had ging ik La Push maar even verkennen, er was nu toch niemand buiten. Ik liep naar buiten en deed de deur op slot. Rustig liep ik naar het strand toe. Tot mijn grote eenmalige geluk zag ik dat er ook kliffen waren, die konden nog van pas komen. Ik liep naar een grote boomstam en ging zitten. Hier zit ik dan, in La Push, als een zestien jarig meisje zonder familie die je wilt adopteren, en je grootste wens was dat dit leven eindigde. Lekker dan. Plotseling hoorde ik allemaal gelach. Liepen hier nog mensen rond? Tijdens etenstijd? Pff. Ik heb ook wel een goede tijd uitgezocht. ‘Hé, wie is dat?’ zei een jongen. Ik keek op en zag een grote groep jongens, allemaal ongeveer mijn leeftijd. Nog leuker. Ik stond op en rende weg. ‘Hé wacht even!’ riep een van de jongens. Ik keek om en zag dat ze me achterna aan het rennen waren. Gelukkig ben ik behoorlijk snel, sneller dan een normale tiener van mijn leeftijd. Toch lukte het een van de jongens mij in te halen. Hij pakte mijn arm en trok me terug. ‘Laat me los’ grauwde ik naar hem. Hij liet los. ‘Rustig maar, wij doen je niets. Ik ben Jacob, wie ben jij?’ vroeg de jongen. ‘Dat hoef jij niet te weten’ zei ik. ‘Ik wil alleen je naam weten hoor’ zei Jacob. ‘En ik wil die niet aan jou vertellen’ zei ik terug. ‘Dan niet, wat is er?’ vroeg hij. ‘Niets’ zei ik. ‘Dat geloof ik niet. Waar woon je?’ vroeg hij. ‘Dat hoef je ook niet te weten’ grauwde ik. ‘Oke, oke rustig maar. Wat is je probleem meid?’ zei hij. Mijn probleem was op dit moment hem, maar voor hem mijn leven, mijn ouders en de rest van mijn familie. Ik kreeg tranen in mijn ogen. Ik keek de jongens aan en rende hard weg. ‘Lekker Jake, nu heb je haar verdrietig gemaakt’ zei een jongen, die jonger leek dan de rest. Ze waren wel allemaal gespierd en bruin. De jongen die me aanraakte was ook erg warm. Ik hoorde dat er weer iemand op me af rende. Snel rende ik het bos in en rende richting mijn huis. Ik probeerde mijn sleutel in het slot te doen maar mijn hand trilde en het lukte niet. Toen voelde ik een warme hand op mijn schouder.