How she was trying to get thinner.

trillend stond ze op. 'meneer, mag ik even naar de wc?' vroeg ze met een zachte stem. de leraar knikte kort, ging verder met zijn uitleg over waarom de industriele revolutie ontstond. ze liep het lokaal uit, wankelde, maar wou niet toegeven. ze liep naar de wc's. ze moest het nu doen. nu was het de laatste keer, dan zou het goed zijn. de rode deur van de wc was dicht, ze liep door. dan maar op de tweede verdieping proberen. daar was ook iemand, een meisje was haar make-up aan het bijwerken. ze liep door, de derde verdieping misschien. daar was godzijdank wel ruimte, de wc was leeg. ze liep naar binnen, sloot de deur. ze liep snel een wc binnen, dit kon maar beter snel voorbij zijn. de deur op slot, dadelijk zou er iemand binnen komen... snel ging ze op haar knieen zitten, en deed haar mond open om haar wijsvinger er in te steken.

het zure braaksel golfte haar mond uit, de deur ging open. ze probeerde uit alle macht om stil te zijn, maar ze bleef maar hoesten. het meisje liep de deur weer uit, begreep blijkbaar dat ze ongewenst was. panisch dacht ze na. zou ze zichzelf ziek melden? dat was wel het meest logisch. ze trilde helemaal, zag ze. met verbazing keek ze naar haar hand die ze maar niet stil kon houden. ze stond op, pakte een flesje water uit haar tas, dronk deze half op. toen haalde ze diep adem, en liep naar buiten.

een bruggertje keek haar aan, stomverbaasd. ik probeerde om recht te blijven lopen, toen ik achter me een vaag 'eva?' hoorde. ik had de energie niet meer om me om te draaien, wilde alleen zo snel mogelijk het klaslokaal bereiken. ik liep stug door, proberend mijn evenwicht de bewaren op mijn all-stars. de wereld begon te draaien, ik werd misselijk, mijn maag schreeuwde om eten, ik kon niet meer. ik ging steeds langzamer lopen, in de hoop dat het dan beter ging, dat het gebonk in mijn hoofd ophield, dat mijn maag stopte met zijn wanhopige geroep naar eten. ik vocht tegen mijn eigen lichaam.
ik geloof dat ik werd opgevangen toen ik viel.

toen ik mijn ogen open deed lag ik op een bank, ik keek om me heen. ik was in de lerarenkamer, ik herkende de plaats. boven me zag ik Chris, en mevrouw Van Pelt. hij was de jongen die ik leuk vond, zij
was engels lerares. ik keek hen aan en probeerde te glimlachen. Chris bood me een beker met Cup a soup aan, ik weigerde, dwong mezelf te lachen. mevrouw van Pelt keek me aan. 'eva, jij gaat naar de schoolmaatschappelijk werkster.' mijn lach verdween als sneeuw voor de zon. 'ik? waarom?' vroeg ik schijnheilig. ik wist het wel, ik probeerde het alleen te verdringen. 'daar weet je zelf het antwoord wel op,' zei ze. ik kon wel huilen, als ik de energie had. met een plof liet ik me weer op de kussens vallen.