Chapter 10.

Daar aangekomen kreeg ik echter de schrik van mijn leven. Een zwarte hond, die ik maar al te goed kende, krabde aan het schilderij van de Dikke Dame. De Dikke Dame zelf was al weg, gevlucht waarschijnlijk. Ik vloog dichterbij. "Sirius! Wat doe je!" fluisterde ik, maar toch hoorde hij me. De hond draaide zijn kop om en keek me aan. Ik weet niet of ik het me verbeelde, maar volgens mij kwispelde hij. Voor mijn ogen zag ik de hond veranderen in de man waar ik nog steeds van hield. Hij zag er sjofel uit. Moe. Ziek. Verwaarloosd. Toch had hij nog steeds die glimlach waar ik verliefd op was geworden zo lang geleden. "Je bent geen steek veranderd." zei hij en het voelde goed om zijn stem weer te horen. "Jij wel." grinnikte ik en zijn glimlach werd groter. "Eigenlijk zou ik woedend op je moeten zijn. Dat je hier bent. Ook al weet ik niet wat je hier doet. Maar dat kan ik niet. Ik heb je te veel gemist." zuchtte ik. "Ik heb jou ook gemist Rose. Azkaban was een marteling. Je weet toch dat ik James en Lilly niet heb verraden Rose?" De manier waarop hij het vroeg was angstig. Bang dat ik hem niet geloofde. "Natuurlijk weet ik dat Sirius, Peter was de geheimhouder niet jij. Alsnog was het niet goed om Peter te vermoorden. Oké dat neem ik terug, Peter mocht je vermoorden, maar niet die onschuldige dreuzels Sirius." fluisterde ik terwijl ik om me heen keek of er nog niemand aankwam. "Peter vermoorden was het enige wat ik wilde en daarin heb ik gefaald. Hij leeft nog Rose! Hij leeft nog!" "Maar hé, wat? Dat kan niet! Wat?" ik struikelde over mijn woorden, terwijl ik het probeerde te begrijpen. Het was onmogelijk wat hij zei. "Het zit zo. Ik was dus -" hij stopte. "Er komen mensen aan Rose. Ik moet gaan. Ik hou nog steeds van je." Hij veranderde in een hond en rende weg. Mij liet hij geschokt achter. Hij hield nog steeds van me. Zijn woorden suisden door mijn hoofd. Hij hield nog van me. Hij. Hield. Nog. Van. Me. Toch was dat niet het enige dat mijn gedachten vulde. Hij had gezegd dat Peter nog leefde. Dat was onmogelijk, toch? Veel tijd om over deze dingen na te denken had ik echter niet. Om me heen stonden allemaal geschokte Griffoendors. Angstig en in paniek. Ik verving mijn overheersende glimlach door een geschokte blik. Die precies paste tussen alle andere. "Wat is dit allemaal? Laat me er langs." de stem die duidelijk hoorbaar was tussen het geroezemoes was die van Percy Wemel. Hij duwde zich naar voren tot hij naast me stond. "Wat.. Haal Perkamentus. Nu!" schreeuwde hij, maar toen niemand zich omdraaide om dat te doen sprintte hij er zelf vandoor. Ver had hij waarschijnlijk niet hoeven zoeken, want binnen een paar seconden stonden Anderling, Perkamentus, Sneep en Vilder voor het schilderij van de Dikke Dame. "Ga opzoek naar de Dikke Dame. Zoek op alle schilderijen." beviel Perkamentus aan Vilder. Vilder ging meteen opzoek. Toen keerde hij zich tot mij. "Heb je iets gezien Rose?" In de jaren dat ik een geest was had ik een perfecte pokerface gekregen. Er was geen blos die me zou verraden. "Nee professor. Het was al zo toen ik hier kwam." "IK HEB HAAR GEVONDEN!" Iedereen drumde zich naar de plaats waar Vilder stond. Ik niet. Ik bleef staren naar de plaats waar een paar minuten geleden de liefde van mijn leven had gestaan. "Wat is er gebeurd lieve dame?" vroeg hij aan de dikke dame die verstopt zat in een ander schilderij. Ik hoorde haar snikken, omdat iedereen doodstil was. Nieuwsgierig naar wat er was gebeurd. "Het was Zwarts! Sirius Zwarts! Hij was hier!" ze gilde het. Hysterisch klonk ze. Ik draaide snel mijn hoofd die kant op en ik zag de schok op de gezichten van de leraren. Hoe was het mogelijk, dat vroegen ze zich waarschijnlijk af. De dikke dame was echter nog niet uitverteld. "En zij! Rose! Ze praatte met hem. Ze begroette hem als een oude vriend. Ze liet hem ontsnappen." Het was duidelijk dat ze niet heel het verhaal had gehoord anders had ze vast en zeker wat gezegd over het 'ik hou nog steeds van je' gedeelte. Maar nu, nu had ik andere dingen om me zorgen over te maken.