*~15~*

15.
“Jij F*CKING ROOD OOG !!!! WAAR WAS DAT VOOR NODIG” De jonge met grijs haar was weer opgestaan en had zijn vinger op Itachi gericht. “Zwijg Hidan !” Itachi keek naar de slang op de schouder van het meisje. Een steek ging door zijn hart . Die nacht, die nacht, hij herinnerde het zich nog zo goed.

Itachi opende zijn ogen bij het horen van luid gehuil. Snel zat hij overeind ‘Ayumi huilt misschien is er wat. Hij was tenslotte de lichtste slaper in Akatsuki. Iedereen zal er waarschijnlijk toch wel doorheen slapen.’ Hij keek naar Kisame die met zijn mond op luidruchtig lag te snurken. Itachi schudde snel zijn hoofd en liep toen richting de woonkamer. “Asjeblieft hou nou op met huilen, kleintje. Je maakt iedereen wakker.” Itachi keek naar het tafereel dat zich voor hem afspeelde. Sasori die hopeloos met Ayumi in zijn armen rondjes liep en tegelijkertijd een speentje in haar mond probeerde te stoppen. ‘Oja Sasori slaapt natuurlijk niet altijd, hij was vast nog bezig met een van zijn poppen’ “Sasori?” sasori draaide zich om. “Ow Hey Itachi, ik krijg haar niet stil” Sasori liep al gelijk naar Itachi toe om hem Ayumi in zijn handen te drukken. “Sorry ik word nerveus als ze zo huilen” Itachi knikte als antwoord en nam de baby mee naar de keuken. Toen hij het licht aan knipte zag hij pas de bekende rode kleur van bloed op zijn vingers. Geschrokken keek Itachi naar de plek waar het vandaan kwam. Op de plek waar de slang Ayumi had gebeten, ontstond een zwarte kleine slang. “Orochimaru!” fluisterde Itachi zacht. Hij Hield de huilende baby tegen zich aan en knuffelde het voorzichtig. Langzaam hield ze op met huilen. “Ayumi, we zullen je altijd beschermen, ook al laten sommige het niet merken ik zie gewoon dat ze je al mochten vanaf het moment dat Hidan je hier naar binnen bracht. Als je later problemen hebt kom dan naar ons toe”


Emotieloos als altijd staarde hij naar de slang op haar schouder. Hij had haar niet kunnen beschermen. Het was hem niet gelukt. Hij was onverantwoordelijk geweest. Hoe kon hij. Hoe kon hij er niet aan gedacht hebben dat het Orochimaru was geweest die haar had meegenomen. Itachi voelde woedde opkomen, woedde voor Orchimaru maar vooral voor zichzelf. Hij had beter op haar moeten letten. De akatsuki leden zeiden niks en staarde naar hoe Itachi beweging maakte met zijn handen. De slang stopte met gloeien en ook Ayumi’s ogen werden weer normaal, ook de pijn leek te zijn verdwenen. Hijgend leunde ze tegen Itachi aan. De akatsuki leden bleken nog niet in de gaten te hebben dat het meisje dat tegen Itachi leunde hun jongste lid was. Itachi wreef over Ayumi’s wang en dwong haar zachtjes om hem aan te kijken. “Ayumi ?” Ayumi ogen werden groot. Ook van de andere akatsuki leden waren nu geluiden te horen. “Ayumi ??” Deidara keek verbaasd naar Itachi. “Itachi un, het is een meisje van 17. Dat is Ayumi niet.” “Zwijg Deidara !!!” Itachi keek terug naar het meisje. “Wat is je naam” “A-a-ay-ayumi, h-hoe wist je m-m-mijn n-naam ?? Wie zijn jullie ??” Ergens kon ze een vertrouwd gevoel voelen, maar ze durfde zich er niet aan over te geven. “Ayumi-chan ? Ik ben het Itachi” Nog steeds verbaasd keek ze naar de mannen om haar heen. Ze kon het voelen, net als in haar droom. Die pijn in haar hoofd. De mensen die rond om haar stonden en tegen schreeuwde dat ze weg moest gaan. En als laatste weer dat stukje.

Plots was iedereen weg, op een iemand na. Ze voelde hoe er een hand onder haar kin werd geplaatst. Ze werd gedwongen om op te kijken. Ze zag geen gezicht, maar steeds weer die zelfde contouren. Waarom kon ze zich niks meer herinneren. De hand gleed over haar wang. “Ayumi-chan zorg dat je weg komt uit de situatie waar je inzit, voor je eigen veiligheid, voor je eigen leven. Ayumi we missen je. Ik mis je”


Itachi keek haar nog steeds aan. “Ayumi-chan we missen je, ik mis je” Die worden net als in haar droom. Zo bekend, zo vertrouwd, zo rustgevend, zo……fijn.


Reacties~ ^^