40. Alweer

Ik opende mijn ogen en iedereen keek me geschrokken aan. Mijn hoofdpijn was weg, echt weg! Het spijtige was dat ik alweer iets dat ontdekt, waar Kitlyn mij voor gewaarschuwd had, nieuwe gaves, oftewel krachtiger. Ik keek mezelf aan. Ik stond in het vuur, mijn lichaam stond in vlammen. Een vampier zou verbrand zijn geweest, maar ik niet. Om twee redenen; Een van mijn elementen was vuur, dus kon ik er beter tegen en omdat ik net letterlijk uit mijn huid was gescheurd. Ik voelde me sterker, mijn botten waren steviger en ik voelde mijn kracht. Morgan probeerde me uit het vuur te trekken, maar hij durfde zelf het vuur niet in. Ik stond er maar, geen een lichaamsdeel stond in brand. Wat was dit voor gave? Kon ik niet dood? Wou daarom de Volturi mij vermoorden? Als dat zo was dan snap ik dat ze me dood wouden hebben, ik ben sterker dan hun. Ik voelde mijn kracht door mijn lichaam stromen. Ik stapte uit het vuur en maakte het uit met water, via mijn gedachtes. Dit kon ik eerst niet. Het voelde alsof mijn gaves geen training nodig meer hadden. Was dit mijn nieuwe gave? Maar hoe kon ik dan in het vuur blijven staan zonder te sterven? Na al die jaren als vampier dacht ik dat ik het meeste wel wist, blijkbaar niet dus. Ik schrok op uit mijn gedacht toen ik een hand op de mijne voelde. Ik keek op, recht in de ogen van Morgan. ‘Isla? Wat was dat?’ vroeg hij bezorgt. Hij was bang, ik voelde het. Wacht, ik voelde het? Wat was dit nou weer? Ik snap het niet meer. Ik keek iedereen aan, ik voelde angst, verdriet en ongerustheid. Mijn blik bleef hangen bij Jasper. Was dit zijn gave? Ik bedoel ik had zijn gave altijd al interessant gevonden, maar ik wou hem niet. Toen ik dit dacht voelde ik hun gevoelens niet meer. Het leek wel alsof de gave weg was. ‘Isla?’ vroeg Morgan weer. ‘Isla? Gaat het?’ vroeg hij. Ik keek hem aan en knikte. ‘Wat was dat?’ vroeg hij weer. ‘Dat was een ontdekking’ antwoorde ik. ‘Een ontdekking? Isla wat bedoel je?’ vroeg hij. ‘Kitlyn zei dat ik steeds krachtiger werd, en dat voel ik nu ook’ antwoorde ik. ‘Isla, je gedachten zijn onduidelijk, maar waarom dacht je aan gevoelens?’ vroeg Edward. ‘Omdat ik jullie gevoelens voelde’ zei ik. Iedereen keek me verbaasd aan. Toen hoorde ik ineens vele stemmen. ‘Voelde? Als Jasper?’ ‘Wat bedoelt ze? Wat is hier aan de hand?’ ‘Waarom voelt ze zich zo raar?’ ‘Waarom zijn haar gedachtes niet duidelijk?’ ‘Wow, dat ze dat gaat worden!’ ‘Wat is er toch met mijn dochter aan de hand?’ ‘Hier moet een verklaring voor zijn’ ‘Wat gebeurd er allemaal met haar? Ze is zichzelf niet meer sinds ze zei dat zij Kitlyn had vermoord’ ‘Wat is dit?! Stop!’ schreeuwde ik en zakte op mijn knieën op de grond met mijn handen op mijn hoofd. Ineens werden het helemaal stil. Maar de stemmen gingen door, dit ik van twee personen. ‘Dat zei ik ook toen ik de gedachtes hoorde, heeft Isla? Nee toch?’ ‘Waarom voelt ze zich zo, zo raar?’ Gedachtes? Nee! Had ik Edwards gave? Nee! Die wil ik absoluut niet! Waarom gebeurt dit steeds? Wat is er met me aan de hand? Ik word gek! Laat die gave weggaan! Toen hoorde ik niets meer, opnieuw. Kon ik die gaves laten komen en laten gaan? Wat is dit voor een gave? Aan de ene kant klinkt het handig aan de andere kant niet. ‘Isla? Lieverd? Wat is er aan de hand?’ vroeg Morgan. ‘Ik, ik… Ik heb een nieuwe… Gave…’ mompelde ik. Iedereen schrok. ‘Nog een?’ mompelde Emmett boos. ‘Wat dan lieverd?’ vroeg Morgan. ‘Ik weet het niet zeker… Ik kan alle gaves gebruiken en ze ook weer… Ehm, laat ik zeggen uitzetten’ vertelde ik. ‘Je had mijn gave net hé?’ vroeg Edward. Ik knikte.’Ja en die wil ik nooit meer’ antwoorde ik. Hij grinnikte ‘Ik wou hem ook niet hoor, maar ik heb hem getraind dus kan ik gedachten ook afsluiten’ vertelde hij. ‘En daarvoor had ik die van Jasper’ vertelde ik. ‘Die is ook niet echt fijn’ ‘Klopt, ik moest er ook mee leren omgaan’ zei Jasper. ‘Wat kan je nog meer dan?’ vroeg Morgan. ‘Volgens Alice haar toekomstbeeld ga ik alle gaves kunnen gebruiken die er zijn’ zei ik. Geschrokken keek iedereen me aan. ‘Daarom wou de Volturi mij dood hebben, ze wisten dat ik krachtig ging worden’ vertelde ik. Alice kwam enthousiast op me af lopen. ‘Probeer de mijne eens!’ riep ze opgewekt. Ik deed mijn ogen dicht en dacht aan haar gave, dus ‘Toekomst zien’. Ik opende mijn ogen, die na een minuut wazig werden. Ik zag mezelf, op de open plek, de Volturi stond voor mij en mijn familie achter mij. Twee van hun wacht sprongen op me en probeerde mijn hoofd eraf te trekken. Wat niet lukte. Het leek wel alsof, alsof ik niet dood kon. Ik kwam terug in het heden en keek Alice aan. ‘Heb jij…’ vroeg ik ‘…dat ook gezien?’ maakte ze mijn zin af. Ik lachte. Ze knikte. ‘Waarschijnlijk wel’ zei ze. Die van haar wilde ik wel houden. Mijn ogen werden weer wazig, alleen dit keer zag ik iets dat al gebeurd was, mij uit mijn lijf scheurend waarna mijn familie me geschrokken aan keek. Het verleden. ‘Ik zie ook het verleden’ mompelde ik. Ik besloot om Alice’ gave niet ‘Uit te zetten’ en hield hem. Ik lachte. ‘Wat?’ vroeg Edward. ‘Bella’s gave hoef ik niet meer te proberen’ lachte ik . ‘Waarom?’ vroeg Edward. ‘Hoor je me nog?’ vroeg ik ‘Nee…Hoe?’ vroeg hij. ‘Bella’s schild zit over mij heen, je mag wel stoppen hoor Bella’ zei ik. ‘Hoe wist je dat?’ vroeg ze. Ik tikte op mijn hoofd. ‘Oh…’ zei ze. Ik dacht aan het ‘schild’ en voelde een laag over me heen gaan. Ik probeerde het schild te verspreiden over mijn familie, dat tot mijn verbazing, in een keer lukte. Bella keek me aan. Ik lachte. ‘Bij mij lukt het in een keer’ lachte ik. Bella keek me boos aan en mompelde iets van ‘Waar was dat nou weer voor nodig’ ik lachte nog harder. Toen bleef er nog maar een gave over, die van Renesmee. Tenminste een gave, in dit huis bedoelde ik. Ik dacht aan haar gave en pakte de hand van Morgan. Ik liet mijn gedachten volstromen met mijn herinneringen aan hem. Hij lachte en drukte een kus op mijn lippen. Wacht, helemaal vergeten dat Morgan ook een gave had, waarschijnlijk omdat hij hem haast nooit gebruikte. Ik concentreerde me op zijn gave en voelde hem mijn lichaam binnen stromen. Ik dacht aan de momenten dat ik Emmett pijn deed en keek hem aan in zijn ogen. Voor de zoveelste keer zakte hij in en kreunde van de pijn. Ik liet het beeld overschakelen naar onderwater en hij begon zijn armen tot een poging om boven water te komen. Ik lachte en zijn beelden verdwenen. ‘Waar was dat goed voor?!’ gromde hij. ‘Voor de lol’ lachte ik. Ik was sterker dan hem dus viel hij me niet. Ik ‘wiste’ alle nieuwe gaves behalve die van Alice en die van Bella, die konden nog wel van pas komen.