#1

'Wie ben ik?' Die vraag raasde door mijn hoofd, al een paar weken. Ik zat de laatste tijd aardig met mezelf in de knoop en om dingen op een rij te zetten schreef ik vaak liedjes, maar daar had ik op dit moment echt geen zin in. Ik liet mezelf op mijn bed vallen, pakte van links een schrift en van rechts een potlood. Wiskunde. Ik sloeg het zwart-roze schrift ergens in het midden open en begon te pennen.

'Ik ben Abby. Ik ben vijftien jaar oud. Ik ben songwriter, zangeres en soms gitarist. Ik ben anders dan m'n leeftijdgenoten. Ik ben verslaafd aan chocolade en zoute popcorn uit de bioscoop. Ik ben te lui om mijn kamer op te ruimen.'

Het sloeg nergens op, en bovendien waren het meer 'wat ben ik' dan 'wie ben ik' vragen. Maar ze waren wel naar waarheid beantwoord; ik voelde me zeker anders dan mijn klasgenoten en mijn kachel en vensterbank moesten nodig eens afgestoft worden, en eigenlijk lagen er ook té veel kleren op mijn vloer. Eigenlijk voelde ik me te moe om ooit nog van mijn bed af te komen, maar toen de telefoon beneden ging besefte ik me dat ik de enige was in dit huis en rende ik naar beneden om het ding op te pakken. 'Met Abby, zeg 't maar, mn ouders zijn niet thu-' 'Dé Abby? Abby Dorenbos?' 'Ehm, ik denk het wel ja.' 'Luister. Ik volg jouw, sorry, júllie band al een tijdje. The Reckless Kids zijn muzikaal heel goed, en de songteksten zijn ook door een zeer getal-' 'Ik schreef ze. Wat moet je?' Ik was overduidelijk nog chagrijnig van een acht-uurse schooldag die was begonnen met Frans en geëindigd met Wiskunde. 'Laat ik me eerst eens netjes voorstellen. Ik ben Peter Wezen, van Sony Music.' Geschokt liet ik de telefoon vallen. Ik wist wat deze man wou, maar The Reckless Kids was gewoon een garagebandje wat zo nu en dan gigs had in het plaatelijke jongerencentrum? ..