Los Angeles.1

Met een diepe zucht kijk ik voor de tweede keer al naar dat stomme optreden. Okay, ik moet het toegeven, het is best wel cool. Met die ijzeren bal en al die laserlichten. En het hart boven het publiek. En de coole sprongen van Justin. En misschien gaat zijn gezang nog wel.
Maar ik heb eigenlijk totaal geen zin om een stuk of tien keer hetzelfde optreden te zien. Maar ik moet wel, ik krijg immers $1000 per concert.
Dus ik laat me maar wat onderuitzakken in een van de gezellige zeteltjes van de VIP-ruimte en vraag om nog een glaasje champagne.
‘Thank you everyone! You are all amazing!’hoor ik Justin roepen en opgelucht ga ik terug wat rechter in mijn stoel zitten. De eerste VIP-dinges was geen succes geweest. Justin was niet eens de VIP-ruimte ingekomen en ik had maar wat ge-sms’t tijdens het optreden.
Maar vandaag zal de heuse superster iedereen in de VIP-ruimte ontmoeten, waarvoor ik dus eigenlijk gekomen ben. Of beter, waarvoor ze me hebben ingehuurd.
Ik blijf, zoals me is opgedragen, rustig zitten, als ik iedereen zie en hoor opstaan, omdat Justin de ruimte is binnengekomen. Rustig sms’end, alsof ik hem niet heb opgemerkt, helemaal volgens plan.
En dan kijk ik op. Niet volgens plan. Twee chocoladebruine ogen blikken in de mijne. Voor zo’n twee honderste van een seconde, en ik ben verkocht.
Ik sla mijn ogen neer en kan me nog net inhouden, voor ik begin te giechelen. You’re a bad idea.
Jezus, ik bedoel, ik… verward schud ik mijn hoofd en probeer mijn gedachten helder te houden, zodat ik hier alles kan opschrijven.
Zoals ik dus al zei, ik was meteen verkocht. Dat zijn vast de twee mooiste ogen die ik ooit heb gezien. En ik heb er al veel gezien.
Ik kijk stiekem over mijn schouder en zie hem staan, omringd door meisjes die allemaal dringen om hem te spreken of een vraagje te stellen.
Na mijn eerste verslag had ik; “Hemmilton: Kwam niet eens voor een ontmoeting de VIP-ruimte in.”
Eronder schrijf ik; “Los Angeles: Te veel volk, te veel meiden die om hem heen staan.”
Ik sla het korte bestand op en ga verder met mijn “Biebsboek”.
Dus, ik verveel me nu al met alleen te zeggen wat ik hier allemaal doe. En als ik dit later nog eens lees of zo, wat ik dus waarschijnlijk niet doe, kan ik hopelijk zeggen dat ik ben veranderd.
Ik bedoel… ik wil niet zo blijven als nu. Naar een stuk of tien concerten gaan, alleen om wat geld te verdienen.