~ OO6.

Alicia

Damon loopt langs me door en laat zichzelf neerploffen in de zetel. ‘Wat kom je nu echt doen?’ ik ga in een andere zetel tegenover Damon zitten. De typische “Damon” grijns verschijnt weer op zijn gezicht en zijn ogen staan scherp op die van mij gericht. Een antwoord ging hij volgens mij niet geven, dat kon je gewoon zien. Damon bestudeert me van kop tot teen, letterlijk. Zijn ogen stoppen bij mijn linkerpols, waar mijn zilveren armband rond hangt. ‘Van waar heb je die armband?’ ‘Van mijn vader gekregen, waarom?’ hij staart me voor enkele seconden aan maar zegt niets. ‘Dan heb je een slimme vader.’ Ik begreep niet echt wat hij daarmee bedoelde.

Damon pov.

Er moest toch een manier zijn om die armband van haar pols te krijgen? En nu dat ik ben uitgenodigd, zal ik haar dingen laten zien die ze niet snel zal vergeten. Of toch wel, ik kan het haar gewoon laten vergeten. Ik kon het niet laten en begon te grijnzen. Game on.

Alicia pov.

Damon staat op en loopt richting de voordeur. ‘Wel, dan ga ik maar.’ Hij loopt de voordeur uit, maar doet hem al snel weer open. ‘Tip voor later. Wees voorzichtig wie je in huis uitnodigt.’ Met dit gezegd te hebben, en zijn beroemde grijns op zijn gezicht te toveren, sluit hij de voordeur. Verbaasd staar ik nog even naar de deur. Wat een rare gast. Ik loop weer naar boven en ga papa’s kamer binnen. De brief van mama steek ik in mijn zak en ruim de kamer op. Papa was nog steeds niet terug en ik maakte me eigenlijk wel een beetje zorgen. Zo nieuwsgierig als ik ben, loop ik de trap af en ga naar buiten. Waar zou hij kunnen zijn? Doelloos wandel ik door de straten van Mystic Falls. Het grote verschil tussen Forks en Mystic Falls was duidelijk te zien. Het stadje Mystic Falls straalde, terwijl Forks een donkere kant had. Alleen dat er hier wel wat rare mensen waren. En Damon was een duidelijk voorbeeld. Misschien ligt het aan mij, maar er iets raars aan hem. Iets donkers, iets mysterieus. Al snel viel me papa’s zwarte Volvo op dat aan de ingang van The Mystic Grill geparkeerd stond. Papa in een bar? Dat kon alleen maar een slecht teken zijn. Er leek precies een feestje te zijn in de bar. Er was muziek, en er werd gedanst. Ik moest niet ver zoeken want ik wist al dat papa aan de bar zou zitten. Hij bestelde zijn derde glas whiskey en dronk hem in één teug leeg. ‘Pap?’ papa draaide zich om en zuchtte diep. Ik nam plaats op een kruk naast hem en schoof zijn glas met whiskey aan de kant. ‘Denk je dat dit je probleem zal oplossen?’ ‘Je weet niet eens wat mijn probleem is, Alicia.’ ‘Vertel het me dan. Ik ben je dochter.’ hij keek even naar zijn glas en dan weer naar mij. ‘Het is je moeder, Alicia. Dat is mijn probleem. Ik weet dat ik mezelf heb vernomen om niet meer aan haar te denken, maar ik kan het gewoon niet. En ik wil je alles zo graag vertellen, maar dat mag niet.’ ‘Wat mag je me niet vertellen?’ hij zuchtte diep en zocht naar woorden om zijn verhaal te beginnen. ‘Je moeder voelde zich altijd al aangetrokken door dingen die niet van deze aarde waren. Ze was vooral gefascineerd door vampiers. Ze vertelde me dat ze op een dag naar echte vampiers zou zoeken. Maar ik geloofde haar niet. Tot ze op een avond verdween, en ik haar nooit meer heb gezien.’ Ik voelde me even niet lekker. ‘Alicia liefje, gaat het?’ ik wou iets zeggen, maar het leek alsof er geen woord uit mijn mond wou komen. ‘Va-vampiers?’ het kwam er met moeite uit. Hij knikte, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Dus papa vertelde me nu eigenlijk dat vampiers bestonden? Dat kan niet… ‘H-hier?’ vol ongeloof keek ik naar papa. Hij knikte weer. Ik wou opstaan, maar het leek alsof ik vastgeplakt was aan mijn stoel. ‘Liefje, ik wil dat je voorzichtig bent.’ ik slikte eerst en knikte dan. Ik moest mezelf even kalmeren. ‘Maar…slapen vampiers dan niet in een doodskist ofzo?’ papa moest even lachen om mijn vraag. ‘Dat zijn mythes, zoals Dracula. Maar dit is echt.’ ‘Hoe herken je…’ ik keek even rondom me om te zien of er niemand voorbij liep. ‘…vampiers?’ dat laatste fluisterde ik. ‘Wel, ze kunnen heel aardig doen zodat je hen gaat vertrouwen en proberen je daarna in hun macht te krijgen. Ze kunnen zo je gedachten binnendringen en je laten denken wat zij je willen dat je denkt.’ De rillingen liepen over mijn lijf. ‘Maar je hoeft je geen zorgen te maken zolang je die armband draagt.’ Verbaasd kijk ik naar mijn armband. ‘Hoe bedoel je?’ ‘In die arm zit een kruid, genaamd vervain. Vampiers kunnen niet tegen vervain. Zolang je die armband draagt, zal er geen enkele vampier je gedachten kunnen beheersen.’