Chapter 30: What are you doing?

Toch wilde ik ze graag weer zien. Vooral Draco. Zou hij langs zijn geweest? Nog meer vragen, nog minder antwoorden. Ik moest gewoon naar binnen. Ik moest. Ik ademde diep en opende toen de deur. Langzaam liep ik naar binnen en iedereen keek om. Geschokte uitdrukkingen, gefluister en fronsende leraren kwamen mijn richting uit. Eigenlijk was het een beetje te veel en ik deed even mijn ogen dicht. Ik ademde langzaam en deed mijn ogen terug open. Wat er toen gebeurde was een schok. In plaats van dat Hermelien, Ron of Harry mijn kant op kwamen stormen - ze waren wel onderweg - vloog opeens Draco in mijn armen. "Ik heb je zo gemist." prevelde hij in m'n oor. "Ik jou ook." fluisterde ik terug. Hij keek me aan en drukte zijn lippen op de mijne. Ik was verbaasd, hij was degene die onze relatie niet bekend wilde maken. Toen ik me losmaakte van de zijne keek ik hem vragend aan. "Ben je terug gekomen op wat je zei?" "Soort van, het viel een beetje op dat ik elke dag aan je bed in de ziekenzaal zat, dus toen heb ik het maar verteld.." "Oei, hoe waren de reacties?" vroeg ik met een knipoog en hij grinnikte. "Beter dan je zou verwachten." Toen stonden Harry, Ron en Hermelien er ook bij. "Ik spreek je nog wel." zei Draco en hij liep weg. "Dus het was nog waar ook.." zei Ron geschokt. Ik voelde een blos op m'n wangen komen. "Euh.. jaa.. sorry dat ik het niet vertelt heb.." mompelde ik. "Maakt toch niet uit joh!" zei Hermelien terwijl ze me een knuffel gaf. "Goed dat je weer terug bent." zei Harry terwijl ook hij me een knuffel gaf. "Ehm, ja, overdat. Ik denk dat madam Pleister elk moment binnen kan komen stormen.. Ik mocht nog niet echt weg denk ik." grinnikte ik en Hermelien trok een wenkbrauw op. Ik had het nog niet gezegd of het kwam al uit. "Hier ben je!" schreeuwde madam Pleister en ik moest moeite doen om niet in de lach te schieten. Ze liep naar me toe en trok me aan m'n arm terug naar de ziekenzaal. "Doeei!" riep ik nog naar iedereen in de grote zaal die het wilde horen. "Manitha, doet dat nooit meer wil je. Ik had bijna een hartverzakking toen je weg was." zuchtte madam Pleister. "Sorry." zei ik terwijl ik me weer op bed liet zakken. Ik had wel genoeg inspanning gehad voor één dag. "Madam, mag ik iets vragen?" "Natuurlijk." "Wat gebeurde er met me..?" Ze zuchtte. "Ik dacht al dat je die vraag wilde stellen. Helaas kan ik daar niks over zeggen, maar ik denk dat Perkamentus straks wel komt om het uit te leggen." Een beetje beledigd legde ik mijn hoofd op het kussen. "Wanneer mag ik hier weg?" "We houden je nog een nachtje hier ter observatie en als alles goed gaat mag je weer weg." Kijk dat was nou weer eens goed nieuws. "Oké, dank u!" Ze knikte naar me en liep toen weer weg. Ik sloot mijn ogen.