WS ~ 51

(Nyree)

Ik voelde me licht in mijn hoofd toen ik de kamer rond staarde. De tijd om te denken had ik niet, want de deur ging al open. Bill rende naar met bed en sloeg zijn armen om me heen. Ik probeerde me wat rechter te zetten aangezien liggend knuffelen niet mijn sterkste punt was. Hij fluisterde allerlei dingen in mijn haar waar ik niets uit kon opmaken. Ik fluisterde gewoon terug dat ik blij was om hem te zien.

Tom lachte zijn liefste lach toen Bill eindelijk had losgelaten. “Hey kleine,” lachte hij in mijn oor toen ik mijn lippen op zijn wang drukte en mijn armen rond hem sloeg. “Gaat het?” vroeg hij bezorgd toen ik een pijnlijk gezicht trok door de pijnscheut in mijn zij. “Het gaat wel,” glimlachte ik terug en veegde mijn pony aan de kant.

Gustav deed zijn uiterste best om te glimlachen. Opeens kwam alles terug. Ik wist weer waarom ik hier lag. Hij sloot me in, ik voelde zijn hand in mijn nek kriebelen. “Het spijt me zo dat je dat hebt moeten zien,” snikte ik zacht. “Ik ben zo blij dat alles goed met je gaat,” Zijn stem trilde langs mijn nek. Hij wiegde me zachtjes heen en weer en trok me af en toe dichter tegen zich aan. Gek hoe hij leek aan te voelen dat ik net dat nodig had.

Georg plette me voor een keer niet toen hij me knuffelde, iets wat ik niet van hem gewend was. Normaal zat ik helemaal in ademnood als hij zijn berenarmen om me heen sloeg. Ik kon voelen hoe Simone zich moest inhouden om niet te huilen toen ze me zo pijnloos probeerde te omhelzen. Iets wat haar niet echt gelukt was. De pijn in mijn zij was enorm. Alsof iemand een huis aan het bouwen was daarbinnen.

“Zo ik leef nog, waarom heb ik dit ding rond mijn been?” vroeg ik suf en liet mijn hoofd in het kussen zakken. “Je kreeg een kogel in je knieschijf,” zei Tom en wees naar mijn in plaaster gepakte been. Ik wist dat Bill straks ging vragen of hij zijn naam er op mocht schrijven. Er kwamen twee mannen binnen. De ene zag er nogal eng uit. Een maffia of zoiets. “Zo Nyree, je hebt al heel wat bezoek zie ik,’ sprak maffia. Ik knikte en probeerde rechtop te zitten. Georg nam de afstandsbediening van het bed en liet me wat naar boven gaan. Ik probeerde zo weinig mogelijk te laten zien dat het pijn deed dat ik zo half rechtop zat.

“Ik stel me even voor, ik ben de tolk van je dokter” Hij wees naar de magere spriet naast hem. “aangezien je geen Russisch begrijpt veronderstel ik,” Een mislukte poging tot een grapje. “Je komt er al bij al nog goed vanaf. Je hebt een rib gebroken door die val op de geluidsinstallatie en de kogel kwam in je knieschijf terecht, dus je zal nog zeker een maand in de plaaster moeten tot je knie weer helemaal herstelt is. Je rib kan helaas alleen herstellen als je veel rust en je niet belast. & als ik me niet vergis wordt je morgen overgevlogen naar het ziekenhuis van Hamburg,”

Whauw, dat waren veel woorden. Bill keek me glimlachend aan. Ik kon van zijn gezicht aflezen hoe opgelucht hij was dat ik nog leefde. Dramaqueen, dacht ik lachend.

VAKANTIIIIEE! Ieh, ik ben euforisch
Twee weken geen school!
Ik probeer vanavond nog te schrijven en morgen te posten,
maar weer kan ik niets beloven!
Liiiiefs, ELKE
PS: JULLIE ZIJN GE-WEL-DIG hartjes!