39. Wakker

Toen ik wakker werd was de tijd gelukkig nog bevroren. Morgan was ook nog wakker. ‘Morgen’ mompelde ik. Ik had weer last van die verschrikkelijke hoofdpijn. Hij keek mij snel aan. ‘Isla, lieverd wat is er gebeurd?’ vroeg hij bezorgt. Ik legde hem alles uit. Hij keek me geschrokken aan. ‘Waar is ze?’ vroeg hij. ‘In het bos’ mompelde ik. Hij knikte en rende naar buiten. Ik keek hem verbaasd aan. Ging hij haar nou vermoorden?! Maar zij zit in de hoogste rang, dan word Morgan straks nog vermoord! Nee, dat mag niet! Dan zal ik hem beschermen, ik zou mijn leven geven voor hem. Er zijn genoeg vrouwen op de wereld, hij zal vast wel iemand vinden. Hij moet en zal blijven leven. Na vijf minuten kwam hij terug en ik zag ook al stond de tijd stil, paarse wolken. ‘Opgeruimd’ mompelde hij en trok me tegen hem aan. Ik keek hem geschrokken aan ‘Morgan ze was hoogste rang, straks vermoorden ze jou nog!’ zei ik. ‘Dat zal niet gebeuren’ zei hij. ‘Ik laat jou toch niet vermoorden! Door niemand, ik wil je niet kwijt!’ zei hij. Ik knikte. De hoofdpijn was nog steeds niet weg, waarom niet! Kitlyn was toch dood?! Dan moest de pijn wel weg gaan, althans dat wil ik. Ik keek naar mijn familie. Snel zette ik de tijd verder en iedereen keek naar de paarse wolken buiten. Carlisle keek mij aan. ‘Wat is er gebeurd, en wie’ hij wees naar de wolken ‘was dat?’ vroeg hij. ‘Dat was Kitlyn, ze wou me vermoorden’ vertelde ik. ‘Wie was Kitlyn?’ vroeg Carlisle. ‘Hoogste rang Volturi wacht’ mompelde ik. Carlisle keek me geschrokken aan. ‘Je weet wel wat dit betekent hé, wie van jullie heeft haar vermoord?’ vroeg Carlisle. Morgan wou zijn mond open trekken maar dat liet ik niet toe. ‘Ik’ zei ik. ‘Isla, ze komen je opzoeken als ze dit te weten komen, ze zouden wraak nemen’ zei Carlisle. ‘Ze kunnen me toch net aan met mijn krachten’ mompelde ik. Carlisle begon tegen me te discuseren, maar ik lette niet op. Mijn hoofdpijn was niet gezakt. Het deed steeds meer pijn, ze zei dat ze mensen meestal meteen vermoorde, zou ik langzaam dood gaan? Ik greep naar mijn voorhoofd en kreunde. Plotseling was iedereen stil en keek me bezorgt aan. Morgan had me strakker op zijn schoot getrokken ‘Gaat het?’ vroeg hij bezorgt. Ik schudde mijn hoofd. Alles wat ik deed deed pijn aan mijn hoofd. Ik had Edward nodig om mijn gedachten te zeggen. Als ik praatte deed het meer pijn. Ik maakte een beweging met mijn hand waardoor er ‘Edward’ in de lucht kwam te staan. Hij stond meteen naast me. Ik maakte snel ‘Gedachten’ in de lucht en hij keek me aan. ‘Ik kan je niet zo goed meer horen Isla’ zei hij. Nee! Als hij me niet kon horen, hoe ging ik dan iets zeggen? Papier! Ik stond op en liep langzaam naar de kast. Maar ik werd teruggetrokken door Morgan. Edward liep naar de kast en pakte een schrift met een pen. Hij gaf het aan mij en ik begon te schrijven. Maar net voor ik klaar was en het woord ‘Concentratieverlies’ wou opschrijven viel de pen uit mijn hand en ik had zo’n hoofdpijn dat elke beweging pijn deed. Ik bewoog me niet meer. Jasper keek me pijnlijk aan en verliet de kamer. Hij kon er niets aan doen, het kwam door mij, maar hij kon toch tenminste de pijn laten zakken? ‘Isla, gaat het wel goed?’ vroeg hij bezorgder dan normaal. Knikken kon ik ook al niet dus liet ik hem mijn verleden zien. Dit deed het meest pijn omdat het via mijn hoofd ging maar het moest wel! Hij keek me pijnlijk en verdrietig aan. Er kwamen weer vlekken voor mijn ogen. Ik wou niet weer flauwvallen dus deed ik iets wat ik nooit gedacht had dat ik dat kon.