WS ~ 50

(Bill)

Ik werd bloednerveus van het heen en weer geloop hier en niemand kwam ons zeggen hoe het met Nyr ging! Tom zat verstopt in zijn hoopje trui en had zijn kap op gezet. Hij leek wel een gangster. Het deel van zijn gezicht dat ik kon zien stond bedrukt.

Gustav had niet veel meer gezegd. Hij voelde zich schuldig, net zoals we dat allemaal deden. We hadden haar niet naar binnen mogen laten gaan. We hadden dit allemaal kunnen voorspellen, maar niemand had het lef om ook naar binnen te gaan. Het maakte het allemaal erger voor Gustav omdat hij het had zien gebeuren. De helft van de tijd zat hij tegen Georg of zichzelf te mompelen.

“Jullie zijn familie van Nyree?” hoorde ik plots. Ik sprong op en knikte naar de tolk van de dokter (we zaten nog steeds in Rusland). Volgens ons bloed waren we dat niet, maar hartvolgend wel. “De kogel is in haar knieschijf terecht gekomen. We hebben hem verwijdert en ze heeft een gebroken rib van het vallen op die geluidsinstallatie, maar voor de rest is er niets aan de hand. Ze is nu nog onder narcose, maar zodra ze wakker is mogen jullie bij haar.” Mama knikte en bedankte hem.

Tom sloeg opgelucht zijn armen om me heen. Ik kneep zijn hele massa bij elkaar en begroef me in zijn trui. “Ze is oké Tom, Nyree is oké,” zei ik nog eens hardop. Niet bepaald voor hem, eerder als bevestiging voor mezelf.