`4`

‘kenai!’ roep je. Je kijkt om het hoekje maar ziet niemand. De deur is wel gewoon open en je haalt je schouders op. ‘kom, ik laat je iets zien’ zeg je met een lach. Het jongetje kijkt even verbaast naar je gezicht. Hij zou wel denken dat je gek bent. Hij weet niet eens mijn naam. ‘wat is je naam eigenlijk?’ vraag je hem. Hij is even stil en zegt dan met een klein stemmetje ‘Wayne’ je knikt en strijkt met je hand liefkozend over zijn hoofd. Je hoort wat vallen achter in de winkel en je kijkt naar het jongetje. Hij kijkt je met grote ogen aan. ‘wacht hier’ zeg je zacht. Hij knikt en gaat achter een groot wiel zitten. Je ziet een ijzeren staaf liggen en pakt hem. Je loopt langzaam naar achter toe. Er valt nog iets. Je duwt de deur open en ziet een man met zijn rug naar je toe staan. Je laat de staaf zakken en knijpt je ogen een beetje dicht. De man komt je bekend voor. Je ogen worden groot als je de tatoeage op zijn arm herkend. Achter je hoor je iets vallen. Je laat de staaf uit je hand vallen en doet je handen voor je mond. De man kijkt om. Je schud je hoofd en ziet Kenai op de grond liggen. Hij doet zijn ogen langzaam open. ‘Max, rennen!’ je schud je hoofd en kenai komt een beetje overeind. ‘Max! Je moet rennen, ga naar waar we het eerst hebben ontmoet’ je ogen worden nog een keer groot en dan voel je de warme tranen uit je ogen komen. Kenai trekt zich met alle kracht die hij nog heeft overeind en valt de man aan. Je draait je snel om en rent weg. ‘Wayne, kom mee’ zeg je snel. Je pakt de hand van het jongetje en sleurt hem mee. Er zit nog een klein stukje bos. Daar had je Kenai voor het eerste ontmoet. Je voelt hoe het kleine jongetje moeite heeft zich overeind te houden onder de snelheid en stopt. Je buigt naar voor en zegt ‘klim op mijn rug’ hij doet het verbaast en je springt behendig over de takken en omgevallen bomen. ‘wat is er?’ vraagt Wayne. Je laat hem van je rug af en veegt je gezicht af. ‘ik wou je iets laten zien, maar mijn vader was er. Weet je wat. Ik breng je weer terug’ voordat je hem weer mee kan nemen voel je dat hij tegen stribbelt. ‘ik wil niet terug, mag ik bij jou blijven?’ je kijkt naar het kleine jongentje wat je gisteren voor het eerste had gezien, het jongetje dat een grote droom heeft. Je voelt nog een traan naar beneden glijden en hij pakt je gezicht vast. Hij legt zijn voorhoofd tegen die van jou aan en jullie zuchten tegelijk. ‘nou… ik breng je nu terug. Morgen kom ik je ophalen, wees er klaar voor. We moeten gelijk weg als ik je kom halen’ hij knikt en je brengt hem terug. Zelf ga je naar huis. Je blijft wachten tot je er zeker van bent dat je ouders slapen. Je sluipt naar binnen en begint spullen te zoeken die je mee moet nemen om te overleven.