Chapter One : I Don't

Noémi legde voorzichtig mijn haar goed. Nors staarde ik naar mijn reflectie in de spiegel. Om eerlijk te zijn,ik zag er beeldschoon uit. De weelderige witte jurk om mijn lichaam,de parels om mijn nek,de diamanten in mijn oren en mijn blonde haren in een Franse vlecht als een kroon om mijn hoofd. Een plaatje. Met een diepe zucht duwde ik de spiegel van me af en liet mijn hoofd in mijn handen vallen.
"Wat is er,Lady?" vroeg Noémi bezorgd.
Bij eender welke andere meesteres zou ze daarvoor gestraft worden,maar ze werkte nu al 5 jaar voor me en in die tijd waren we goede vriendinnen geworden. Ookal was ze een dienstmeid,ze was slim en bij de pinken. Daarom was ze ook een van de weinige meisjes waar ik écht mee kon praten.
"Ik wil helemaal niet met die verwende,oude viezerik van een Robert Grant trouwen." sputterde ik. "Ik wil reizen,ik wil leren,ik wil...vrij zijn!"
Wanhopig legde ik mijn hoofd op mijn armen. Ik voelde Noémi's zachte hand op mijn schouder. Een zucht ontsnapte aan mijn lippen.
Na enkele laatste aanpassingen aan mijn haar en jurk,was het zover. Vader kwam breed glimlachend de kamer binnen. Toen hij me een kus op de wang wou geven,stapte ik resoluut langs hem heen. Ik had altijd van hem gehouden,maar nu haatte ik hem. Ik kon het nog steeds niet begrijpen dat hij zijn 'prinses' uithuwelijkte aan zo'n pervert als Grant.
Een witte koets versiert met linten en bloemen haalde ons op aan het portaal. De hele weg naar het kleine dorpskerkje staarde ik zwijgend uit het raam. Vader probeerde tevergeefs een gesprek aan te knopen,maar ik negeerde hem hardnekkig.
Eens aan de kerk,daalde mijn humeur nog verder onder nul. Ik haakte mijn arm met tegenzin in die van mijn vader. Samen liepen we de kerk in. Die was gevuld met flink uitgedoste genodigden. Vooral vrienden van moeder,vader,grootmoeder en mijn aanstaande. Ik herkende niemand tussen de honderden ogen die me glimlachend aankeken. Behalve dan enkele jongedames die ik herkende van een bal waar ik enkele maanden geleden was geweest.
Vooraan aan het altaar stonden Grant en de priester me al op te wachten. Met mijn hoofd trots in de lucht geheven schreed ik door het gangpad naar voren. Na een halfuur saai geleuter,was het moment aangebroken.
"Sir Robert Mason Grant,neemt u Lady Maybeline Elizabeth Horace tot uw wettige echtgenote?" vroeg de priester met luide stem.
Na een grijnzende blik op mij,antwoordde de man naast me:"Ja,ik wil."
Nu was het mijn beurt.
"Lady Maybeline Elizabeth Horace,neemt u Sir Robert Mason Grant tot uw wettige echtgenoot?"
Ik liet even een gespannen stilte vallen. Ik hoorde moeder en grootmoeder bijna knarsetandden. Sommige dames in de kerk begonnen opgewonden te fluisteren. Grant keek me ook even paniekerig aan.
"Ik zal wel moeten zeker?" zei ik uiteindelijk geïrriteerd.
De priester keek me even gefronst aan.
"U moet zeggen 'Ja,ik wil.' Lady." zei hij zacht,maar dwingend.
Ik zuchtte en rolde even met mijn ogen.
"Ja,ik wil." antwoordde ik verveeld.
"Dan verklaar ik u nu tot man en vrouw." kondigde hij luid aan. "U mag de bruid kussen." voegde hij er met een grijns aan toe.
Grant's grote hand sloot zich om de mijne. Met moeite verborg ik mijn walging voor de man toen hij me dichterbij trok. Ik sloot mijn ogen en probeerde me grote uitgestrekte weiden en fluitende vogels in te beelden. Niet dat dat nog hielp toen ik zijn lippen op de mijne voelde. Ik moest toegeven dat ik het wel een klein beetje leuk vond. Ze waren zacht en warm. En vreemd genoeg was het geen harde,ruwe,gedwongen kus. Het was eigenlijk maar een zachte streling,teder bijna. God,waar zat ik met mijn gedachten!?
Ik opende mijn ogen weer toen Grant me losliet. We draaiden ons hand in hand naar de kerk. Ik glimlachte zo overtuigend mogelijk. Gelukkig had ik altijd al een talent gehad voor acteren,anders was me dit nooit gelukt. Ik walgde van de man die mijn hand in de zijne geklemd hield. De vieze,oude pervert!