33

Het was Saphira!
Uitgelaten riep Jenova de naam van haar zusje. Ze holde naar de brug en gebaarde naar Saphira dat ze verder moest lopen. Maar Saphira reageerde niet. Ze stond aan de andere kant van de rivier, door de brug van Jenova gescheiden, haar gezicht uitdrukkingsloos en zonder een vin te verroeren.
Jenova keel werd dichtgeknepen. Was dit werkelijk Saphira? Ze zag er wel zo uit, maar Saphira had nog nooit zo stijf stilgestaan. Saphira had gezwaaid en met haar tenen gewriemeld. Dit zag er meer uit als een standbeeld dan als een levend, ademend meisje. Jenova zag zelfs haar borstkas niet op en neer gaan.
'Saphira?' vroeg Jenova zacht.
Geen antwoord.
Toen stapte Saphira.. als het Saphira was.. de brug op en kwam met langzame, stijve, sinistere pasjes op haar aflopen. Jenova pakte het hengsel stevig beet en liet de lantaarn zakken, zodat het licht direct op Saphira scheen. De ogen van haar zusje knipperden niet. Haar pupillen vernauwden zich niet. Ze liep door, ongevoelig, zich niet bewust van licht of duisternis.