31

Jenova had zich nog nooit zo vreselijk gevoeld. Ze had geprobeerd zichzelf ervan te overtuigen dat er niets aan de hand was, dat Saphira heelhuids zou terugkeren, dat er hordes kinderen op de kerkhof waren, en dat ze een spelletje met haar speelden om haar schrik aan te jagen. Nu drong de ernst van de situatie tot haar door.
Als Saphira vanwege Jenova's angst door de geesten was meegenomen...
Als haar vader en moeder kwamen en zouden vragen waar Saphira was en Jenova naar het donkere bos zou moeten wijzen...
Jenova maakte aanstalten om weg te rennen. Ze kon haar ouders en de andere dorpelingen onmogelijk onder ogen komen. Met deze schuld kon ze niet leven.
Ze kon er maar beter nu vandoor gaan en nooit meer terugkomen. Ze zou naar de waterval kunnen gaan en zichzelf aan de vissen geven, onder het neervallende water gaan staan en bidden dat het haar zou wegspoelen, doen oplossen in het niets en...
'Jenovaaaaaaaaaa...'
Jenova's ruggengraat bevroor. Iemand had haar vanaf het kerkhof geroepen. Maar het was geen menselijke, natuurlijke stem geweest. Het had geklonken als de wind die door het mos op een grafsteen fluisterde of langs de grijnzende tanden in een schedel. Met droge mond en trillende handen wachtte Jenova todat de stem haar opnieuw zou roepen. Toen er alleen stilte volgde, stak ze met trillende arm de lantaarn naar voren en hield hem boven de rivier. Gedurende enkele seconden zag ze alleen de tombes en de grafstenen op het stukje vlak achter de brug. Toen zag ze links van zich een flikkerend schijnsel. Ze draaide de lantaarn, zag een gedaante uit het bos tevoorschijn komen die tussen de graftombes door naar de brug gleed.
Er kwam iets van het kerkhof af.