37. Spijt

Toen we thuis waren pakte ik Morgan’s hand vast. Hij keek nog steeds verdrietig. Hij stopte voor de deur en keek me aan. Hij liet me het beeld van ons huisje zien. Ik knikte en wou met hem naar ons huisje lopen, maar hij bleef vastgenageld aan de grond staan. Hij stond op instorten, dat zag ik aan hem. Ik tilde hem op, wat gemakkelijk was, en rende naar ons huis. Ik opende de deur en ging met Morgan op het bed zitten. Hij ging naast me liggen en legde zijn hoofd op mijn borst. Hij begon te snikken. Hij was tenminste niet zoals de andere mannen, voor hem maakte het niet uit om zijn emoties te uiten, de andere hielden zich altijd sterk. Morgan had net zo’n snikbui dat wat ik had met Tia. Na een half uur snikte hij niet meer. Ik trok hem in mijn armen. Hij keek me aan. ‘Ik heb hem zo erg gekwetst, ik haat het dat ik niet kan zeggen dat ik het wel ben’ zei hij. ‘Het spijt me dat je dit allemaal moet meemaken, Morgan. Als ik niet op het school-idee was gekomen was dit nooit gebeurt…’ zei ik. ‘Nee, jij kan hier niets aan doen, ik moest gewoon nee zeggen. Ik wist dat dit ging gebeuren’ vertelde hij. Zo zaten we nog even. Toen we terug gingen naar het grote huis keek iedereen ons aan. Esmé liep op Morgan af en omhelsde hem. Iedereen had medelijden met Morgan, want hij was op Bella na de enige nog met familie. Bij Bella was het anders, zij mocht haar vader nog zien, Morgan mocht zijn ouders en broertje niet zien. Alweer voelde ik een kalmerende vlaag over me heen gaan. Ik keek Jasper weer aan. ‘Jasper wat is dat?! Ik doe helemaal niets!’ zei ik. ‘Je was weer onrustig’ mompelde hij. ‘Jasper dat was ik helemaal niet, ik vertoonde geen ene emotie’ zei ik terug. ‘Volgens mij is er iets met je gave’ mompelde ik erachteraan. Waarom deed hij dat steeds? Ik snapte het niet meer. ‘Ik begrijp het ook niet’ zei Edward. Het zal toch niet nog een gave zijn? ‘Dat hoop ik niet voor Emmett’ zei Edward en ik lachte. ‘Wat niet voor mij?’ vroeg Emmett. ‘Niets’ zeiden Edward en ik in koor. Emmett keek ons raar aan maar negerde ons. Jasper keek me weer aan. ‘Nu ben je het weer’ zei hij. ‘Jasper ik doe echt helemaal niets!’ zei ik. Ik moet uitzoeken wat dit allemaal is. ‘Wat dacht je nou?’ vroeg Edward opeens. ‘Dat ik moet uitzoeken wat er met me is’ antwoorde ik. ‘Ik hoorde alleen ‘zoeken’’zei Edward. Ik moet echt uitzoeken wat dit is… Misschien werken andere gaves niet meer op me ofzo. ‘Morgan, probeer je gave is op mij’ zei ik. Ik kreeg flarden door van een bos maar meer niet. ‘Ik zie haast niets’ zei ik. Dit is echt raar. Ineens werd het steeds donkerder. En het was nog lang geen donker. Mijn ogen stonden wijd open en ik zag niets meer. Hoe kon dit?! Ik kreeg allemaal zwarte vlekken voor mijn ogen. ‘Morgan’ mompelde ik. ‘Ja?’ vroeg hij en ik voelde een hand om mijn pols. ‘Help’ mompelde ik nog zachter en ik zag en hoorde niets meer. Het enige wat ik voelde was dat ik werd opgevangen.