30

'Je moeder zal niet blij zijn dat jullie haar bang hebben gemaakt,' zei Mitsuo snuivend. 'Ik durf te wedden dat ze je niet meer...' Hij stopte abrupt.
'Waar is Saphira?'
Jenova slikte moeizaam. 'Aan het spelen. Op het kerkhof,'
Mitsuo gaapte haar aan. 'Het kerkhof?'
'Er lachte iemand. Ik dacht dat het Daniel was. Ze is met hem aan het spelen.'
'Je bent gek.' zei Mitsuo. 'Er is niemand meer op het kerkhof. Niet op dit tijdstip. We zijn allemaal al uren geleden weggegaan.'
'Maar ik hoorde iemand lachen,' fluisterde Jenova.

Mitsuo ogen sperden zich open toen de betekenis van haar woorden tot hem doordrong. Saphira was alleen, op het kerkhof, in het donker, gelokt door de lach van een of ander naamloos schepsel.
'Ik ga hulp halen!' riep hij. 'Wacht hier. Blijf haar naam roepen. Ik zal je de lantaarn geven.'
Mitsuo overhandigde Jenova de lantaarn, controleerde of ze hem stevig beethad... Hij zag dat ze verdwaasd was.. En holde terug in de richting waaruit hij was gekomen om te doen wat Jenova meteen had moeten doen toen Saphira het bos in was gegaan.