4. Is het toeval, of niet?

Never Put A Sock In A Toaster: Hey Clumsy Freak, hoe gaat het?

Clumsy Freak: Onhandig zoals altijd. Ik heb een snee in mijn voorhoofd opgelopen tijdens mijn krantenwijk.

Never Put A Sock In A Toaster: Hoe heb je dat gedaan?

Clumsy Freak: Gestruikeld, en mijn moeder maakt er een groot probleem van. Hoe gaat het met jou?

Never Put A Sock In A Toaster: Ik heb mijn been gebroken.

Clumsy Freak: OMG! Hoe heb je dat gedaan? Wat is er gebeurd? Komt het door rugby?

Never Put A Sock In A Toaster: Nee, jammer genoeg niet. Ik viel van mijn fiets.

Sinds dat ik mijn vreemde ongelukken heb, door de wezens, viel het mij op dat ook Aiden ongelukken kreeg. Ik weet niet of het toeval is of dat de wezens hebben besloten om ook mijn vrienden pijn te doen.

Clumsy Freak: Gaat het wel? Ga je naar school?

Never Put A Sock In A Toaster: Het gaat wel, het is maar een kleine breuk. Niets dat niet binnen een maand over is. Je maakt je teveel zorgen.

Clumsy Freak: Ja, maar ik ben je beste vriendin. Het is mijn plicht.

Never Put A Sock In A Toaster: Ik ben er vanaf volgende week weer. Oh, Ang, kan je iets voor mij doen?

Clumsy Freak: Tuurlijk, wat?

Never Put A Sock In A Toaster: Maak je geen zorgen over mij.

Clumsy Freak: Zal ik niet doen.

Never Put A Sock In A Toaster: Je bent de beste!

En toen logde hij uit. Ik besloot om ook offline te gaan en maar aan mijn Engels opdracht te beginnen dat maandag af moest zijn. Het was net na elven toen ik besloot te stoppen en naar bed te gaan. Na een snelle douche en een controle van de snee op mijn hoofd, trok ik mijn pyjama aan, zette het licht uit en ging op bed liggen. Het maanlicht scheen de kamer binnen.

Al sinds dat ik jong ben doe ik de gordijnen niet dicht ’s nachts, ik hou ervan om naar de maan en de sterren te kijken. Als ik mijn zin kreeg dan zou ik buiten slapen.

Ik was bijna in slaap toen ik hem zag. Ik snakte naar adem en zat meteen rechtop in mijn bed. Daar, net buiten mijn raam, zat een jongen. Waarschijnlijk niet ouder dan negentien. Hij was extreem mooi, net zoals de mensen in mijn dromen. Hij liet mij denken aan een porseleinen pop, zijn melkwitte huid zag er nog adembenemender uit in het maanlicht. Zijn haar was zwart, met een paar witte strepen, het was schouderlang en stak naar alle kanten uit. Omlijst met wat mij herinnerde aan panda ogen, waren de meest doordringende, felblauwe ogen die ik ooit had gezien. De jonger was abnormaal mooi en je kon hem makkelijk aanzien voor een meisje. Deze jongen kon geen mens zijn.

Langzaam stapte ik uit mijn bed, mijn ogen verlieten de jongen niet. Hij bleef ook naar mij kijken, hij staarde naar mij, zijn ogen knipperden niet en zijn blik was een mix van pijn en verwarring. Langzaam ging ik naar het raam. Maar in een oogwenk was hij verdwenen.

Ik haastte mij naar het raam, ik trok het open en leunde naar buiten. Ik zocht hem met mijn ogen, maar hij was weg, nergens te zien. Ik sloot het raam weer en kreunde.

De dingen werden snel slechter en het maakte mij gek.