114. HAH.

Je wierp een vluchtige blik op Taylor, zodat Géandro het niet kon zien. Hij keek je somber aan en je wist dat jullie hier niets aan konden veranderen. “Agree?” Vroeg Géandro met een grijns. Met tegenzin knikte je. “Best.” Al je medespelers keken Géandro aan alsof hij gek was. “Wat kan hij met dit soort stupid maatregelen nou bereiken?” Hoorde je Jaer mopperen. “Die man is gewoon niet goed bij zijn hoofd!” Géandro draaide snel zijn hoofd om en boorde zijn ogen in die van Jaer. Dat was maar een momentje, hij had zijn hoofd alweer snel afgewend. Misschien had hij niet eens wat gehoord. Géandro klapte in zijn handen. “Oké, lui. Scène 1: het monoloog.” En iedereen moet meekijken en tips geven.” Je hart maakte een sprongetje: je zag in je gedachten al voor je hoe Géandro stiekem in zijn vuistje lachte als jij het verkeerd deed. Je greep snel Karens boekje mee, pakte je krukken en hinkte naar het podium. Het duurde even een poosje voordat je op het podium terecht kwam, maar toen stond je er. Je haalde diep adem en las je tekst op. Na een tijdje had je door dat je dit stuk helemaal uit je hoofd wist, dus gooide je het boekje ergens in een hoekje. Met gesloten ogen op de juiste plekken in het stuk en het gezang op precies de juiste toon, deed je het monoloog foutloos. Toen je klaar was keek je de zaal rond en liet je je blik hangen met Géandro. Zijn blik was ondoorgrondelijk. Aarzelend begon er iemand te klappen, en je zag dat het Jaer was. Maar zijn klappen hielp en hij kreeg de hele cast mee. Je glom van trots en maakte een diepe buiging. “Oké, dankjewel.” Zei Géandro mopperig. Hij had zeker verwacht, of gehoopt, dat jij ontzettend af ging tegenover je castleden. Helaas voor hem, was je op je best als je onder druk stond.