2. "Je bent zo onhandig."

“Oh Angel!” mijn moeder snakte naar adem toen ik de woonkamer binnenkwam, het bloed drupte van mijn gezicht, “wat is er gebeurd?”
“Ik ben gevallen,” reageerde ik. Het was de waarheid, ik was gevallen, met dank aan de wezens. Maar dat kan ik niet aan mijn moeder vertellen, ze zou denken dat ik gek was.

Ik heb haar over de wezens verteld toen ik twaalf was, en toen werd ik naar de psychiater gestuurd. Hij gaf de schuld aan mijn ongeluk, maar ik geloof dat niet. Ik zei er niets van en deed alsof de ‘hulp’ van de psychiater hielp. Ik probeerde de wezens te vergeten, maar ze bleven mij achtervolgen in mijn dromen.

“Je bent zo onhandig,” zuchtte mijn moeder. Ze sleepte mij naar de keuken en zette mij op een stoel, “dit is de vierde keer deze week.”

Ik keek toe terwijl ze de EHBO-doos uit een keukenkastje pakte. “Ik let gewoon niet goed genoeg op.”

“Ik begin mij zorgen om je te maken. Als dit zo doorgaat laat ik je onderzoeken door een dokter.”

Ik kromp ineen van de pijn toen mijn moeder de snee op mijn voorhoofd schoonmaakte. “Nee! Ik ga niet terug naar een dokter!” ‘Ze kunnen toch niets doen’ voegde ik er in mijn hoofd aan toe.

“Dan moet je zorgen dat dit stopt.” Zei ze streng. “Binnenkort zal ik telefoontjes van je school krijgen omdat ze denken dat je mishandeld wordt.”

“Dat zal niet gebeuren, mam.”

Luke, mijn oudere broer, verscheen in de deurpost. “Wat is er deze keer gebeurd? Een gescheurde schedel?”

“Bijna.” Mompelde ik.

“Waar ben je mee bezig? Spring je weer voor bussen?” Typisch een opmerking van mijn broer, hij is altijd beledigend tegenover mij.

“Loop naar de hel!” snauwde ik.

Mijn moeder zuchtte weer en plakte een pleister op mijn voorhoofd. “Angel, wees aardig, Luke, plaag je zusje niet zo.”

“Ik vroeg het alleen maar,” ging Luke verder. “Heb je een doodswens of zoiets?”

“Ik plan deze dingen niet, Luke.” Dit was waar, ik heb nooit gewenst deze wezens te zien.

Mijn moeder zette de EHBO-doos weg en verliet de keuken. “Probeer elkaar alsjeblieft niet te vermoorden.”

Luke wachtte tot de deur gesloten was voordat hij weer sprak. “Zijn de monsters je weer bang aan het maken?”

We spraken nooit over de wezens als onze ouders erbij waren. Iedereen dacht dat ik genezen was dus werd er nooit over gepraat. Maar Luke weet wanneer ik lieg en bleef mij over de wezens plagen.

“Wat als ik ja zeg?” vroeg ik nieuwsgierig.

“Dan weet ik dat je officieel gek bent en naar een gekkenhuis moet.”

“Blij dat je zo met mij meeleeft” mompelde ik. “Maar ik ben gewoon gestruikeld.”

“Weet je dat zeker? Het kan ook een zombie zijn geweest die je hersenen op wilde eten.”

Ik sprong van de stoel en liep naar de deur. “Dan hoef jij je dus geen zorgen te maken.”

Luke volgde mij en deed een zombie na. “Hersenen….”

“Spring toch van een klif, dan hebben wij allemaal rust.” Ik liep verder en sloeg de deur dicht in zijn gezicht.[q][/q]