WS ~ 49

(Nyree)

Ik kon met niet concentreren op de huidige situatie omdat ik me probeerde voor te stellen wat er precies gebeurt was. Waarom had hij toch geschoten? Was ik zijn echte doelwit geweest?

(Bill)

“Ze is niet in levensgevaar schat,” probeerde mam me te kalmeren. Mijn buik ging als een gek tekeer. Ik wist niet eens waar Tom was. “Ze was nooit naar binnen mogen gaan! Die man ìs een gevaar voor haar mam!”

“We moeten naar het ziekenhuis!” riep ik plots. “Ja natuurlijk gaan we naar het ziekenhuis! Stop nou met panikeren en ga je broer zoeken!” Ze kneep in mijn schouder en verliet de kamer. “Tom?!” riep ik. Ik vond hem al voor ik zijn naam had afgeroepen. Gustav zat met zijn handen in het weinige haar dat hij had voorover gebogen op de sofa.

“Ik had haar moeten tegenhouden! Wat bezielde haar nou! Hij leek zo eerlijk! Ik ging het bijna zelf geloven! Je had haar moeten zien! Ze stond op instorten! Ik begrijp het niet!” Tom keek op van Gustav toen hij me in de deuropening zag staan. Opeens stond Georg achter. “We gaan naar het ziekenhuis. Ze is vertrokken in de ambulance.”